ภควัท-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ หนึ่ง

สำรวจกองทัพที่สมรภูมิ กุรุกฺเษตฺร

โศลก 46

sañjaya uvāca
evam uktvārjunaḥ saṅkhye
rathopastha upāviśat
visṛjya sa-śaraṁ cāpaṁ
śoka-saṁvigna-mānasaḥ
สญฺชย อุวาจ
เอวมฺ อุกฺตฺวารฺชุนห์ สงฺเขฺย
รโถปสฺถ อุปาวิศตฺ
วิสฺฤชฺย ส-ศรํ จาปํ
โศก-สํวิคฺน-มานสห์
สญฺชยห์ อุวาจสญฺชย กล่าว, เอวมฺ — ดังนั้น, อุกฺตฺวา — กล่าวว่า, อรฺชุนห์อรฺชุน, สงฺเขฺย — ในสมรภูมิ, รถ — ของราชรถ, อุปเสฺถ — บนที่นั่ง, อุปาวิศตฺ — นั่งลงอีกครั้ง หนึ่ง, วิสฺฤชฺย — วางลงข้างๆ, ส-ศรมฺ — พร้อมทั้งลูกศร, จาปมฺ — คันธนู, โศก — ความเศร้าโศกเสียใจ, สํวิคฺน — ความทุกข์, มานสห์ — ภายในใจ

คำแปล

สญฺชย กล่าวว่า หลังจาก อรฺชุน ตรัสเช่นนี้ที่สมรภูมิแล้ว ทรงวางคันธนูและลูกศรไว้ข้างๆ และนั่งลงบนราชรถ ภายในจิตใจเต็มไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ

คำอธิบาย

ขณะที่ อรฺชุน ทรงยืนอยู่บนราชรถได้สำรวจสถานการณ์ของฝ่ายศัตรู แต่ว่าพระองค์ทรงถูกครอบงำด้วยความเศร้าโศกเสียใจจึงทรงนั่งลงอีกครั้งพร้อมทั้งวางคันธนูและลูกศรลงข้างๆ ผู้ที่มีจิตสำนึกเมตตาและอ่อนโยนจากการอุทิศตนเสียสละรับใช้องค์ภควานฺเช่นนี้เป็นผู้เหมาะสมที่จะได้รับความรู้แจ้งแห่งตน

ดังนั้นได้จบคำอธิบายโดย ภักดีเวดานตะ บทที่หนึ่งของหนังสือ ศฺรีมทฺ ภควัท-คีตา ในหัวข้อเรื่อง สำรวจกองทัพที่สมรภูมิ กุรุกฺเษตฺร