ภควัท-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบเอ็ด

รูปลักษณ์จักรวาล

โศลก 17

kirīṭinaṁ gadinaṁ cakriṇaṁ ca
tejo-rāśiṁ sarvato dīptimantam
paśyāmi tvāṁ durnirīkṣyaṁ samantād
dīptānalārka-dyutim aprameyam
กิรีฏินํ คทินํ จกฺริณํ จ
เตโช-ราศึ สรฺวโต ทีปฺติมนฺตมฺ
ปศฺยามิ ตฺวำ ทุรฺนิรีกฺษฺยํ สมนฺตาทฺ
ทีปฺตานลารฺก-ทฺยุติมฺ อปฺรเมยมฺ
กิรีฏินมฺ — ด้วยมงกุฎ, คทินมฺ — ด้วยคทา, จกฺริณมฺ — ด้วยกงจักร, จ — และ, เตชห์-ราศิมฺ — รัศมี, สรฺวตห์ — ในทุกๆด้าน, ทีปฺติ-มนฺตมฺ — ส่องแสง, ปศฺยามิ — ข้าพเจ้าเห็น, ตฺวามฺ — พระองค์, ทุรฺนิรีกฺษฺยมฺ — ยากที่จะเห็น, สมนฺตาตฺ — ทุกหนทุกแห่ง, ทีปฺต-อนล — ไฟที่โชติช่วง, อรฺก — ของดวงอาทิตย์, ทฺยุติมฺ — แสงอาทิตย์, อปฺรเมยมฺ — วัดไม่ได้

คำแปล

รูปลักษณ์ของพระองค์นั้นเห็นได้ยากเนื่องจากรัศมีอันโชติช่วงที่แผ่ขยายไปทุกๆด้านเหมือนกับไฟอันโชติช่วงหรือแสงรัศมีของดวงอาทิตย์ที่วัดไม่ได้ ถึงกระนั้นข้าพเจ้ายังเห็นรูปลักษณ์อันโชติช่วงนี้ทุกหนทุกแห่ง ทรงประดับไปด้วยมงกุฎ คทา และกงจักร