ภควัท-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบสอง

การอุทิศตนเสียสละรับใช้

โศลก 2

śrī-bhagavān uvāca
mayy āveśya mano ye māṁ
nitya-yuktā upāsate
śraddhayā parayopetās
te me yukta-tamā matāḥ
ศฺรี-ภควานฺ อุวาจ
มยฺยฺ อาเวศฺย มโน เย มำ
นิตฺย-ยุกฺตา อุปาสเต
ศฺรทฺธยา ปรโยเปตาสฺ
เต เม ยุกฺต-ตมา มตาห์
ศฺรี-ภควานฺ อุวาจ — องค์ภควานตรัส, มยิ — แด่ข้า, อาเวศฺย — ตั้งมั่น, มนห์ — จิตใจ, เย — พวกที่, มามฺ — ข้า, นิตฺย — เสมอ, ยุกฺตาห์ — ปฏิบัติ, อุปาสเต — บูชา, ศฺรทฺธยา — ด้วยศรัทธา, ปรยา — ทิพย์, อุเปตาห์ — ได้รับ, เต — พวกเขา, เม — จากข้า, ยุกฺต-ตมาห์ — สมบูรณ์ที่สุดในโยคะ, มตาห์ — พิจารณา

คำแปล

องค์ภควานตรัสว่า พวกที่ตั้งมั่นจิตอยู่ที่รูปลักษณ์ส่วนตัวของข้า และปฏิบัติในการบูชาข้าด้วยความศรัทธาทิพย์อันยิ่งใหญ่เสมอ ข้าพิจารณาว่าเป็นพวกที่สมบูรณ์ที่สุด

คำอธิบาย

ในการตอบคำถามของ อรฺชุน องค์กฺฤษฺณตรัสอย่างชัดเจนว่าผู้ที่ตั้งสมาธิอยู่ที่รูปลักษณ์ส่วนตัวของพระองค์บูชาพระองค์ด้วยความศรัทธาและอุทิศตนเสียสละพิจารณาว่าเป็นผู้สมบูรณ์สูงสุดในโยคะ สำหรับผู้ที่อยู่ในกฺฤษฺณจิตสำนึกเช่นนี้จะไม่มีกิจกรรมทางวัตถุเพราะว่าทุกสิ่งทุกอย่างกระทำไปเพื่อองค์กฺฤษฺณสาวกผู้บริสุทธิ์ปฏิบัติอยู่ตลอดเวลา บางครั้งสวดภาวนา บางครั้งสดับฟังหรืออ่านหนังสือเกี่ยวกับองค์กฺฤษฺณ บางครั้งปรุง ปฺรสาทมฺ หรือไปตลาดเพื่อซื้อสิ่งของให้องค์กฺฤษฺณ บางครั้งทำความสะอาดวัดหรือล้างจาน เขาจะทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อไม่ให้เวลาแม้แต่นาทีเดียวผ่านไปโดยไม่อุทิศตนเสียสละกิจกรรมให้องค์กฺฤษฺณ การกระทำเช่นนี้พิจารณาว่าอยู่ในสมาธิที่สมบูรณ์