ภควัท-คีตา ฉบับเดิม
บทที่ สิบสอง
การอุทิศตนเสียสละรับใช้
โศลก 8
mayy eva mana ādhatsva
mayi buddhiṁ niveśaya
nivasiṣyasi mayy eva
ata ūrdhvaṁ na saṁśayaḥ
mayi buddhiṁ niveśaya
nivasiṣyasi mayy eva
ata ūrdhvaṁ na saṁśayaḥ
มยฺยฺ เอว มน อาธตฺสฺว
มยิ พุทฺธึ นิเวศย
นิวสิษฺยสิ มยฺยฺ เอว
อต อูรฺธฺวํ น สํศยห์
มยิ พุทฺธึ นิเวศย
นิวสิษฺยสิ มยฺยฺ เอว
อต อูรฺธฺวํ น สํศยห์
มยิ — แด่ข้า, เอว — แน่นอน, มนห์ — จิตใจ, อาธตฺสฺว — ตั้งมั่น, มยิ — แด่ข้า, พุทฺธิมฺ — ปัญญา, นิเวศย — ใช้, นิวสิษฺยสิ — เธอจะอยู่, มยิ — ในข้า, เอว — แน่นอน, อตห์ อูรฺธฺวมฺ — หลังจากนั้น, น — ไม่เคย, สํศยห์ — สงสัย
คำแปล
เพียงแต่ตั้งมั่นจิตของเธออยู่ที่ข้า
คำอธิบาย
ผู้ปฏิบัติการอุทิศตนเสียสละรับใช้ต่อศฺรี กฺฤษฺณมีชีวิตอยู่ในความสัมพันธ์โดยตรงกับพระองค์ จึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าสถานภาพของเขานั้นเป็นทิพย์ตั้งแต่ตอนเริ่มต้น สาวกมิได้อยู่ในระดับวัตถุแต่อยู่ในองค์กฺฤษฺณ พระนามอันศักดิ์สิทธิ์ขององค์ภควานฺและองค์ภควานฺไม่มีความแตกต่างกัน ดังนั้นเมื่อสาวกภาวนา หเร กฺฤษฺณ ทั้งองค์กฺฤษฺณและพลังเบื้องสูงของพระองค์จะลีลาศอยู่บนลิ้นของสาวก เมื่อเราถวายอาหารให้องค์กฺฤษฺณพระองค์ทรงรับอาหารนั้นไปเสวยโดยตรง จากการรับประทานอาหารส่วนที่เหลือทำให้สาวกมีกฺฤษฺณจิตสำนึก ผู้ที่ไม่ปฏิบัติการรับใช้เช่นนี้จะไม่สามารถเข้าใจว่าเป็นไปได้อย่างไร ถึงแม้ว่าวิธีนี้ได้แนะนำไว้ใน ภควัท-คีตา และในวรรณกรรมพระเวทอื่นๆ