ภควัท-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบเจ็ด

ระดับแห่งความศรัทธา

โศลก 18

satkāra-māna-pūjārthaṁ
tapo dambhena caiva yat
kriyate tad iha proktaṁ
rājasaṁ calam adhruvam
สตฺการ-มาน-ปูชารฺถํ
ตโป ทมฺเภน ไจว ยตฺ
กฺริยเต ตทฺ อิห โปฺรกฺตํ
ราชสํ จลมฺ อธฺรุวมฺ
สตฺ-การ — เคารพ, มาน — เกียรติยศ, ปูชา — และบูชา, อรฺถมฺ — เพื่อ, ตปห์ — ความสมถะ, ทมฺเภน — ด้วยความยโส, — เช่นกัน, เอว — แน่นอน, ยตฺ — ซึ่ง, กฺริยเต — ปฏิบัติ, ตตฺ — นั้น, อิห — ในโลกนี้, โปฺรกฺตมฺ — กล่าวว่า, ราชสมฺ — ในระดับตัณหา, จลมฺ — ชั่ววูบเดียว, อธฺรุวมฺ — ไม่ถาวร

คำแปล

การบำเพ็ญเพียรที่ทำด้วยความยโส ทำไปเพื่อให้ได้รับการเคารพบูชา และเกียรติยศชื่อเสียง กล่าวว่าอยู่ในระดับตัณหา จึงไม่ยั่งยืนถาวร

คำอธิบาย

บางครั้งการบำเพ็ญเพียรและความสมถะปฏิบัติไปเพื่อเรียกความสนใจจากผู้อื่น ทำให้ตนเองได้รับเกียรติยศ ความเคารพ และบูชา บุคคลในระดับตัณหาจะตระเตรียมเพื่อให้บริวารมากราบไหว้บูชา ถวายทรัพย์สินเงินทอง พร้อมทั้งล้างเท้าให้ผู้บำเพ็ญเพียรที่เตรียมการอันผิดธรรมชาติ เช่นนี้พิจารณาว่าอยู่ในระดับตัณหา ผลที่ได้รับจะไม่ถาวร อาจทำต่อเนื่องได้ช่วงเวลาหนึ่ง แต่จะไม่ยั่งยืน