ภควัท-คีตา ฉบับเดิม
บทที่ สิบแปด
บทสรุปความสมบูรณ์แห่งการเสียสละ
โศลก 10
na dveṣṭy akuśalaṁ karma
kuśale nānuṣajjate
tyāgī sattva-samāviṣṭo
medhāvī chinna-saṁśayaḥ
kuśale nānuṣajjate
tyāgī sattva-samāviṣṭo
medhāvī chinna-saṁśayaḥ
น เทฺวษฺฏฺยฺ อกุศลํ กรฺม
กุศเล นานุษชฺชเต
ตฺยาคี สตฺตฺว-สมาวิษฺโฏ
เมธาวี ฉินฺน-สํศยห์
กุศเล นานุษชฺชเต
ตฺยาคี สตฺตฺว-สมาวิษฺโฏ
เมธาวี ฉินฺน-สํศยห์
น — ไม่เคย, เทฺวษฺฏิ — เกลียด, อกุศลมฺ — ไม่เป็นมงคล, กรฺม — งาน, กุศเล — มงคล, น — ไม่, อนุษชฺชเต — ยึดติด, ตฺยาคี — ผู้เสียสละ, สตฺตฺว — ในความดี, สมาวิษฺฏห์ — ซึมซาบ, เมธาวี — ปัญญา, ฉินฺน — ตัดออก, สํศยห์ — ความสงสัยทั้งหมด
คำแปล
ผู้เสียสละที่มีปัญญาสถิตในระดับความดีจะไม่เกลียดงานอัปมงคล
คำอธิบาย
บุคคลในกฺฤษฺณจิตสำนึกหรือในระดับความดี ไม่เกลียดผู้ใดหรือสิ่งใดที่สร้างปัญหาให้ร่างกายของตน เขาจะทำงานในสถานที่และเวลาที่เหมาะสมโดยไม่กลัวต่อปัญหาที่จะมากระทบต่อหน้าที่ บุคคลผู้สถิตในระดับทิพย์เช่นนี้ควรเข้าใจว่ามีปัญญาสูงสุดอยู่เหนือความสงสัยในกิจกรรมทั้งปวง