ภควัท-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบแปด

บทสรุปความสมบูรณ์แห่งการเสียสละ

โศลก 10

na dveṣṭy akuśalaṁ karma
kuśale nānuṣajjate
tyāgī sattva-samāviṣṭo
medhāvī chinna-saṁśayaḥ
น เทฺวษฺฏฺยฺ อกุศลํ กรฺม
กุศเล นานุษชฺชเต
ตฺยาคี สตฺตฺว-สมาวิษฺโฏ
เมธาวี ฉินฺน-สํศยห์
— ไม่เคย, เทฺวษฺฏิ — เกลียด, อกุศลมฺ — ไม่เป็นมงคล, กรฺม — งาน, กุศเล — มงคล, — ไม่, อนุษชฺชเต — ยึดติด, ตฺยาคี — ผู้เสียสละ, สตฺตฺว — ในความดี, สมาวิษฺฏห์ — ซึมซาบ, เมธาวี — ปัญญา, ฉินฺน — ตัดออก, สํศยห์ — ความสงสัยทั้งหมด

คำแปล

ผู้เสียสละที่มีปัญญาสถิตในระดับความดีจะไม่เกลียดงานอัปมงคล หรือยึดติดกับงานมงคล และจะไม่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับงาน

คำอธิบาย

บุคคลในกฺฤษฺณจิตสำนึกหรือในระดับความดี ไม่เกลียดผู้ใดหรือสิ่งใดที่สร้างปัญหาให้ร่างกายของตน เขาจะทำงานในสถานที่และเวลาที่เหมาะสมโดยไม่กลัวต่อปัญหาที่จะมากระทบต่อหน้าที่ บุคคลผู้สถิตในระดับทิพย์เช่นนี้ควรเข้าใจว่ามีปัญญาสูงสุดอยู่เหนือความสงสัยในกิจกรรมทั้งปวง