ภควัท-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบแปด

บทสรุปความสมบูรณ์แห่งการเสียสละ

โศลก 25

anubandhaṁ kṣayaṁ hiṁsām
anapekṣya ca pauruṣam
mohād ārabhyate karma
yat tat tāmasam ucyate
อนุพนฺธํ กฺษยํ หึสามฺ
อนเปกฺษฺย จ เปารุษมฺ
โมหาทฺ อารภฺยเต กรฺม
ยตฺ ตตฺ ตามสมฺ อุจฺยเต
อนุพนฺธมฺ — พันธนาการในอนาคต, กฺษยมฺ — การทำลาย, หึสามฺ — และความทุกข์ของผู้อื่น, อนเปกฺษฺย — โดยไม่พิจารณาถึงผลที่ตามมา, — เช่นกัน, เปารุษมฺ — ลงโทษตัวเอง, โมหาตฺ — ด้วยความหลง, อารภฺยเต — เริ่มต้น, กรฺม — งาน, ยตฺ — ซึ่ง, ตตฺ — นั้น, ตามสมฺ — ในระดับอวิชชา, อุจฺยเต — กล่าวว่าเป็น

คำแปล

การกระทำที่ทำไปในความหลงโดยไม่คำนึงถึงคำสั่งสอนของพระคัมภีร์ และไม่คำนึงถึงพันธกรณีในอนาคต หรือเป็นการเบียดเบียน หรือสร้างความทุกข์ให้แก่ผู้อื่น กล่าวว่าอยู่ในระดับอวิชชา

คำอธิบาย

เราต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของเราต่อรัฐหรือต่อผู้แทนขององค์ภควานฺที่เรียกว่ายมทูต หรือ ยมทูต งานที่ไม่รับผิดชอบเป็นการทำลาย เนื่องจากทำลายหลักธรรมคำสอนของพระคัมภีร์ส่วนมากอยู่บนฐานแห่งการเบียดเบียน และทำให้ชีวิตอื่นต้องได้รับทุกข์ งานที่ไม่รับผิดชอบเช่นนี้ดำเนินไปในแสงแห่งประสบการณ์ส่วนตัวเช่นนี้เรียกว่า ความหลง งานในความหลงทั้งหลายเหล่านี้เป็นผลผลิตของระดับอวิชชา