ภควัท-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบแปด

บทสรุปความสมบูรณ์แห่งการเสียสละ

โศลก 77

tac ca saṁsmṛtya saṁsmṛtya
rūpam aty-adbhutaṁ hareḥ
vismayo me mahān rājan
hṛṣyāmi ca punaḥ punaḥ
ตจฺ จ สํสฺมฺฤตฺย สํสฺมฺฤตฺย
รูปมฺ อตฺยฺ-อทฺภุตํ หเรห์
วิสฺมโย เม มหานฺ ราชนฺ
หฺฤษฺยามิ จ ปุนห์ ปุนห์
ตตฺ — นั้น, — เช่นกัน, สํสฺมฺฤตฺย — ความจำ, สํสฺมฺฤตฺย — ความจำ, รูปมฺ — รูปลักษณ์, อติ — ยิ่งใหญ่, อทฺภุตมฺ — อัศจรรย์, หเรห์ — ขององค์กฺฤษฺณ, วิสฺมยห์ — อัศจรรย์ใจ, เม — ของข้า, มหานฺ — ยิ่งใหญ่, ราชนฺ — โอ้ พระราชา, หฺฤษฺยามิ — ข้ารื่นเริง, — เช่นกัน, ปุนห์ ปุนห์ — ครั้งแล้วครั้งเล่า

คำแปล

โอ้ พระราชา ขณะที่ระลึกถึงรูปลักษณ์อันเลอเลิศขององค์กฺฤษฺณ ข้าพเจ้ารู้สึกอัศจรรย์ใจมากยิ่งขึ้น และร่าเริงครั้งแล้วครั้งเล่า

คำอธิบาย

ด้วยพระกรุณาธิคุณของ วฺยาส ปรากฏว่า สญฺชย สามารถเห็นรูปลักษณ์จักรวาลขององค์กฺฤษฺณที่ทรงแสดงให้ อรฺชุน ทรงเห็นเช่นกัน แน่นอนที่ได้กล่าวว่าองค์กฺฤษฺณทรงไม่เคยแสดงรูปลักษณ์นี้มาก่อน แต่ทรงแสดงให้แก่ อรฺชุน เท่านั้น ถึงกระนั้นสาวกผู้ยิ่งใหญ่บางท่านสามารถเห็นรูปลักษณ์จักรวาลขององค์กฺฤษฺณด้วยเช่นกัน ขณะที่แสดงให้ อรฺชุน วฺยาส ก็เป็นหนึ่งในสาวกเหล่านั้น ท่านเป็นหนึ่งในสาวกผู้ยิ่งใหญ่ขององค์ภควานฺ และยังพิจารณาว่าท่านเป็นอวตารผู้ทรงพลังขององค์กฺฤษฺณ วฺยาส ทรงเปิดเผยประเด็นนี้แก่ สญฺชย สาวกของท่าน ผู้ระลึกถึงรูปลักษณ์อันน่าอัศจรรย์ขององค์กฺฤษฺณที่แสดงให้ อรฺชุน และรื่นเริงครั้งแล้วครั้งเล่า