ภควัท-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบแปด

บทสรุปความสมบูรณ์แห่งการเสียสละ

โศลก 9

kāryam ity eva yat karma
niyataṁ kriyate ’rjuna
saṅgaṁ tyaktvā phalaṁ caiva
sa tyāgaḥ sāttviko mataḥ
การฺยมฺ อิตฺยฺ เอว ยตฺ กรฺม
นิยตํ กฺริยเต ’รฺชุน
สงฺคํ ตฺยกฺตฺวา ผลํ ไจว
ส ตฺยาคห์ สาตฺตฺวิโก มตห์
การฺยมฺ — ต้องกระทำ, อิติ — ดังนั้น, เอว — แน่นอน, ยตฺ — ซึ่ง, กรฺม — งาน, นิยตมฺ — กำหนด, กฺริยเต — ปฏิบัติ, อรฺชุน — โอ้ อรฺชุน, สงฺคมฺ — คบหา, ตฺยกฺตฺวา — ยกเลิก, ผลมฺ — ผล, — เช่นกัน, เอว — แน่นอน, สห์ — นั้น, ตฺยาคห์ — การเสียสละ, สาตฺตฺวิกห์ — ในระดับความดี, มตห์ — ในความเห็นของข้า

คำแปล

โอ้ อรฺชุน เมื่อเขาปฏิบัติตามหน้าที่ที่กำหนดไว้เนื่องจากเพียงเห็นว่าควรจะทำเท่านั้น โดยสละการคบหาสมาคมทางวัตถุ และการยึดติดต่อผลทั้งหมด การเสียสละเช่นนี้อยู่ในระดับความดี

คำอธิบาย

หน้าที่ที่กำหนดไว้ต้องกระทำด้วยแนวคิดเช่นนี้ เราควรปฏิบัติโดยไม่ยึดติดต่อผลของงาน และไม่ควรสัมพันธ์กับระดับต่างๆของงาน บุคคลที่ทำงานด้วยกฺฤษฺณจิตสำนึกในโรงงานมิได้สัมพันธ์ตนเองกับงานที่โรงงานหรือกับพนักงานอื่นๆในโรงงาน เขาเพียงแต่ทำงานเพื่อองค์กฺฤษฺณ และเมื่อยกผลงานให้องค์กฺฤษฺณการปฏิบัติเช่นนี้เป็นทิพย์