ภควัท-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สี่

ความรู้ทิพย์

โศลก 17

karmaṇo hy api boddhavyaṁ
boddhavyaṁ ca vikarmaṇaḥ
akarmaṇaś ca boddhavyaṁ
gahanā karmaṇo gatiḥ
กรฺมโณ หฺยฺ อปิ โพทฺธวฺยํ
โพทฺธวฺยํ จ วิกรฺมณห์

คหนา กรฺมโณ คติห์
กรฺมณห์ — ของงาน, หิ — แน่นอน, อปิ — เช่นกัน, โพทฺธวฺยมฺ — ควรเข้าใจ, โพทฺธวฺยมฺ — ควรเข้าใจ, จ — เช่นกัน, วิกรฺมณห์ — ของงานต้องห้าม, อกรฺมณห์ — ของการไม่ทำ, จ — เช่นกัน, โพทฺธวฺยมฺ — ควรเข้าใจ, คหนา — ยากมาก, กรฺมณห์ — ของงาน, คติห์ — เข้า

คำแปล

ความละเอียดอ่อนของการปฏิบัติเป็นสิ่งที่เข้าใจได้ยากมาก ดังนั้นเราควรรู้อย่างถูกต้องว่ากรรมคืออะไร วิกรรมคืออะไร และอกรรมคืออะไร

คำอธิบาย

หากเรามีความจริงจังเกี่ยวกับความหลุดพ้นจากพันธนาการทางวัตถุ เราจะต้องเข้าใจข้อแตกต่างระหว่างการกระทำ การไม่กระทำ และสิ่งที่ไม่ได้รับอนุญาตให้กระทำ เราต้องใช้สติปัญญาของเราเองในการวิเคราะห์เรื่องกรรม ผลแห่งกรรม และกรรมที่ต้องห้ามเพราะว่าเป็นเรื่องที่เข้าใจยากมาก ในการเข้าใจกฺฤษฺณจิตสำนึกและการปฏิบัติตามระดับของตัวเองเราต้องเรียนรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเรากับองค์ภควานฺ ตัวอย่างเช่น ผู้ที่ได้ฝึกฝนเล่าเรียนจนรอบรู้ทราบดีว่าทุกๆชีวิตคือผู้รับใช้นิรันดรของพระองค์ และผลที่ตามมาคือเราต้องปฏิบัติตนในกฺฤษฺณจิตสำนึก ตลอดเล่ม ภควัท-คีตา จะนำเราไปถึงจุดสรุปนี้ จุดสรุปใดๆที่ขัดต่อจิตสำนึกนี้ และมีการปฏิบัติที่ตามมาเรียกว่า วิกรฺม หรือการปฏิบัติที่ต้องห้าม เพื่อให้เราเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดอย่างถ่องแท้นั้นเราต้องคบหาสมาคมกับบุคคลผู้ที่เชื่อถือได้ในกฺฤษฺณจิตสำนึก และศึกษาความลับจากท่านเหล่านั้น การกระทำเช่นนี้ดีเท่าๆกับการเรียนจากองค์ภควานฺโดยตรง มิฉะนั้นแม้บุคคลผู้มีปัญญาสูงสุดก็จะยังสับสน