ภควัท-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ แปด

การบรรลุถึงองค์ภควานฺ

โศลก 15

mām upetya punar janma
duḥkhālayam aśāśvatam
nāpnuvanti mahātmānaḥ
saṁsiddhiṁ paramāṁ gatāḥ
มามฺ อุเปตฺย ปุนรฺ ชนฺม
ทุห์ขาลยมฺ อศาศฺวตมฺ
นาปฺนุวนฺติ มหาตฺมานห์
สํสิทฺธึ ปรมำ คตาห์
มามฺ — ข้า, อุเปตฺย — บรรลุ, ปุนห์ — อีกครั้งหนึ่ง, ชนฺม — เกิด, ทุห์ข-อาลยมฺ — สถานที่แห่งความทุกข์, อศาศฺวตมฺ — ชั่วคราว, น — ไม่เคย, อาปฺนุวนฺติ — ได้รับ, มหา-อาตฺมานห์ — จิตวิญญาณผู้ยิ่งใหญ่, สํสิทฺธิมฺ — สมบูรณ์, ปรมามฺ — สูงสุด, คตาห์ — บรรลุ

คำแปล

หลังจากบรรลุถึงข้าแล้วบรรดาดวงวิญญาณยิ่งใหญ่ผู้เป็นโยคีแห่งการอุทิศตนเสียสละจะไม่กลับมายังโลกที่ไม่ถาวรนี้อีก ซึ่งเต็มไปด้วยความทุกข์นานัปการเพราะพวกเขาบรรลุถึงความสมบูรณ์สูงสุด

คำอธิบาย

เนื่องจากโลกวัตถุที่ไม่ถาวรนี้เต็มไปด้วยความทุกข์แห่งการเกิด การแก่ โรคภัยไข้เจ็บ และการตาย โดยธรรมชาติผู้ที่บรรลุถึงความสมบูรณ์สูงสุดและบรรลุถึงดาวเคราะห์สูงสุด กฺฤษฺณโลก โคโลก วฺฤนฺทาวน จะไม่ปรารถนากลับมาอีก ดาวเคราะห์สูงสุดได้อธิบายไว้ในวรรณกรรมพระเวทว่าเป็น อวฺยกฺต และ อกฺษร และ ปรมา คติ คือ ดาวเคราะห์นั้นอยู่เหนือวิสัยทัศน์วัตถุของเราและอธิยายไม่ได้แต่เป็นจุดหมายปลายทางสูงสุด สำหรับ มหาตฺมา (ดวงวิญญาณยิ่งใหญ่) มหาตฺมา ได้รับข้อมูลทิพย์จากสาวกผู้รู้แจ้ง และค่อยๆพัฒนาการอุทิศตนเสียสละรับใช้ในกฺฤษฺณจิตสำนึก ซึมซาบในการอุทิศตนเสียสละรับใช้เป็นอย่างมากจนกระทั่งไม่ปรารถนาจะพัฒนาไปสู่ดาวเคราะห์วัตถุใดๆ และไม่ปรารถนาที่จะย้ายไปยังดาวเคราะห์ทิพย์ดวงอื่นใดเพียงแต่ปรารถนาถึงองค์กฺฤษฺณ และใกล้ชิดกับพระองค์เท่านั้น นั่นคือความสมบูรณ์สูงสุดของชีวิต โศลกนี้กล่าวถึงบรรดาสาวกผู้เชื่อในรูปลักษณ์ขององค์ภควานฺ กฺฤษฺณโดยเฉพาะ สาวกในกฺฤษฺณจิตสำนึกบรรลุถึงความสมบูรณ์สูงสุดในชีวิต บุคคลเหล่านี้คือดวงวิญญาณสูงสุด