บรรพบุรุษแห่งราชวงศ์คุรุทรงเข้าใจความรู้สึกภายในหัวใจของหลานชายดุรโยดฺะนะ  ด้วยความเมตตาโดยธรรมชาติบฺีชมะทรงพยายามให้กำลังใจหลานชายด้วยการเป่าสังข์ด้วยสุรเสียงอันดังประหนึ่งเสียงคำรามของสิงโต  ลักษณะการเป่าสังข์เหมือนจะบอกแก่หลานชายดุรโยดฺะนะผู้มีความกลุ้มใจว่า  ตัวท่านเองนั้นไม่มีโอกาสชนะในการทำศึกสงครามครั้งนี้  เพราะองค์ชรีคริชณะทรงอยู่ฝ่ายตรงข้าม  แต่ถึงกระนั้นมันเป็นหน้าที่ที่จะต้องรบ  จากการกระทำเช่นนี้ท่านจะไม่ได้รับความเจ็บปวดอันใดเลย