ด้วยการที่ไม่รู้ว่าผลประโยชน์ของเรานั้นอยู่ในพระวิชณุ  หรือชรีคริชณะ  พันธวิญญาณจึงหลงอยู่ในเสน่ห์แห่งความสัมพันธ์ทางร่างกาย  โดยหวังว่าจะได้รับความสุขในสถานการณ์นี้  แนวความคิดแห่งชีวิตที่มืดมนเช่นนี้  เราลืมแม้แต่สาเหตุของความสุขทางวัตถุ  อารจุนะทรงดูเหมือนจะลืมแม้กระทั่งหลักแห่งราชธรรมสำหรับกษัตริย์  กล่าวไว้ว่ามีมนุษย์อยู่สองประเภท  คือ  กษัตริย์ผู้สิ้นพระชนม์ในสนามรบภายใต้คำสั่งของคริชณะโดยตรง  และผู้สละโลกวัตถุอุทิศชีวิตอยู่ตามลำพังเพื่อวัฒนธรรมทิพย์  ทั้งคู่มีสิทธิ์เข้าไปอยู่ในดวงอาทิตย์ซึ่งมีพลังอำนาจและรัศมีเจิดจรัสมาก  อารจุนะทรงปฏิเสธแม้แต่จะสังหารศัตรู  และนับประสาอะไรกับญาติ  ๆ  โดยคิดว่าจากการสังหารสังคญาติจะทำให้ชีวิตไม่มีความสุข  ฉะนั้น  จึงทรงไม่ยินดีที่จะสู้รบ  เหมือนกับคนที่ไม่หิวจะไม่อยากทำอาหาร  และบัดนี้อารจุนะทรงตัดสินใจที่จะเข้าไปอยู่ในป่า  ใช้ชีวิตสันโดษด้วยความสิ้นหวัง  แต่ในฐานะที่เป็นกษัตริย์จึงทรงจำเป็นต้องมีราชอาณาจักรมาปกครองเนื่องจากกษัตริย์ทรงไม่สามารถทำหน้าที่อื่นได้  แต่อารจุนะทรงไม่มีราชอาณาจักรโอกาสทั้งหมดของอารจุนะที่จะได้รับราชอาณาจักรอยู่ที่การต้องสู้รบกับบรรดาญาติพี่น้อง  และยึดครองราชอาณาจักรอันเป็นมรดกจากพระบิดากลับคืนมา  ซึ่งพระองค์ทรงไม่ปรารถนาจะทำ  ดังนั้น  จึงทรงพิจารณาตนเองว่าสมควรที่จะไปใช้ชีวิตอยู่ในป่าอย่างสันโดษด้วยความสิ้นหวัง