ตามหลักคัมภีร์พระเวทมีผู้บุกรุกอยู่หกประเภท  (1)  ผู้วางยาพิษ  (2)  ผู้วางเพลิงเผาบ้าน  (3)  ผู้บุกรุกด้วยอาวุธร้ายแรง  (4)  ผู้มาปล้นทรัพย์สมบัติ  (5)  ผู้มายึดแผ่นดินของคนอื่น  (6)  ผู้มาลักพาภรรยา  ผู้มาบุกรุกเหล่านี้ควรถูกสังหารทันทีและจะไม่มีบาปในการสังหารบุคคลเหล่านี้  การสังหารพวกบุกรุกนี้เหมาะสำหรับบุคคลสามัญ  แต่อารจุนะ  ทรงไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ  โดยบุคลิกลักษณะท่านเป็นนักบุญ  ฉะนั้นจึงทรงปรารถนาจะปฏิบัติต่อพวกเขาแบบนักบุญ  อย่างไรก็ดี  ลักษณะนักบุญเช่นนี้ไม่เหมาะสำหรับกษัตริย์  ถึงแม้ว่าความรับผิดชอบในการบริหารรัฐจำเป็นต้องทำโดยนักบุญ  แต่ไม่ควรเป็นคนขลาด  ตัวอย่างเช่น  พระรามทรงเป็นนักบุญผู้ยิ่งใหญ่  จนกระทั่งปัจจุบันผู้คนยังกระตือรือร้นที่จะอาศัยอยู่ในราชอาณาจักรของพระราม  (รามะ-ราจยะฺ)  เพราะพระรามทรงไม่เคยแสดงความขลาดเลย  ราวะณะ  (ทศกัณฐ์)  เป็นผู้บุกรุกพระราม  เพราะราวะณะได้ลักพาตัวพระนางสีดามเหสีของพระราม  พระรามทรงให้บทเรียนอย่างสาสมจนหาที่เปรียบไม่ได้ในประวัติศาสตร์โลก  อย่างไรก็ดี  ในกรณีของอารจุนะ  เราควรพิจารณาพวกบุกรุกว่าเป็นกรณีพิเศษคือเป็นพระอัยกาของตนเอง  พระอาจารย์ของตนเอง  สหาย  บุตร  หลาน  ฯลฯ  ด้วยเหตุนี้  อารจุนะจึงทรงคิดว่าไม่ควรทำรุนแรงต่อพวกนี้  นอกจากนี้เหล่านักบุญแนะนำให้ให้อภัย  สำหรับนักบุญ  คำสั่งเช่นนี้สำคัญกว่าสถานการณ์ฉุกเฉินทางการเมือง  อารจุนะทรงพิจารณาว่าแทนที่จะสังหารสังคญาติของตนด้วยเหตุผลทางการเมือง  ตามหลักศาสนาและหลักปฏิบัติของนักบุญทรงควรให้อภัย  ดังนั้น  จึงไม่คิดว่าการสังหารเช่นนี้จะได้รับประโยชน์อันใด  เป็นเพียงแต่การให้ความสุขทางร่างกายที่ไม่ถาวร  ทั้งราชอาณาจักรและความสุขที่ได้มาก็ไม่ถาวร  แล้วเหตุไฉนจึงต้องเสี่ยงชีวิตและความหลุดพ้นนิรันดรด้วยการสังหารสังคญาติของตนเองอารจุนะทรงเรียกคริชณะว่า  “มาดฺะวะ”  หรือพระสวามีของเทพธิดาแห่งโชคลาภ  เป็นคำสำคัญเช่นกัน  เพราะทรงปรารถนาจะชี้ให้คริชณะเห็นว่าในฐานะที่ทรงเป็นพระสวามีของเทพธิดาแห่งโชคลาภ  พระองค์ทรงไม่ควรชักจูงอารจุนะให้กระทำบางสิ่งบางอย่างซึ่งในที่สุดจะนำความอับโชคมาให้  อย่างไรก็ดี  คริชณะทรงไม่เคยนำความอับโชคมาให้ผู้ใด  แล้วจะนำมาให้สาวกของพระองค์เองได้อย่างไร