ตามกฎของกิจกรรมเพื่อหวังผลทางวัตถุ  มีความจำเป็นต้องถวายอาหารและน้ำเป็นครั้งคราวให้แก่บรรพบุรุษของครอบครัว  การถวายอาหารเช่นนี้ปฏิบัติด้วยการบูชาพระวิชณุ  เพราะว่าการรับประทานอาหารที่เหลือจากที่ถวายให้องค์วิชณุจะส่งผลให้เราหลุดออกจากการกระทำบาปต่าง  ๆ  บางครั้งบรรพบุรุษอาจได้รับทุกข์ทรมานจากผลกรรมต่าง  ๆ  และบางครั้งบรรพบุรุษบางคนไม่สามารถแม้กระทั่งไปอยู่ในร่างวัตถุหยาบ  จึงถูกบังคับให้อยู่ในร่างที่ละเอียด  เช่น  ร่างผี  ดังนั้นเมื่อ  พระสาดัมฺ  (อาหารที่เหลือจากพระวิชณุ)  ที่เราเอาไปถวายให้บรรพบุรุษ  บรรพบุรุษของเราจะหลุดพ้นจากร่างผีหรือร่างชีวิตที่ทุกข์ทรมานอื่น  ๆ  การช่วยเหลือบรรพบุรุษเป็นประเพณีของครอบครัวและผู้ที่ไม่ใช้ชีวิตอุทิศตนเสียสละรับใช้องค์ภควานจำเป็นต้องปฏิบัติพิธีกรรมเหล่านี้  ผู้ที่ปฏิบัติการอุทิศตนเสียสละรับใช้คริชณะไม่จำเป็นต้องปฏิบัติพิธีกรรมเหล่านี้  เพียงแต่ปฏิบัติตนรับใช้องค์ภควานด้วยความเสียสละ  เราจะสามารถส่งบรรพบุรุษนับร้อยนับพันคนจากความทุกข์ทรมานทั้งปวง  ได้กล่าวไว้ใน  บฺากะวะธัมฺ  (11.5.41)  ว่า

“ผู้ใดที่มาพึ่งพระบาทรูปดอกบัวของมุคุนดะผู้ให้อิสรภาพ  ละทิ้งพันธกรณีข้อผูกพันทั้งปวงและยึดเอาวิธีปฏิบัตินี้อย่างจริงจัง  จะไม่เป็นหนี้ในทางหน้าที่หรือสัญญาข้อผูกมัดใด  ๆ  ต่อเหล่าเทวดา  นักบวช  สิ่งมีชีวิตทั่วไป  สมาชิกในครอบครัว  มนุษยชาติ  หรือบรรพบุรุษ”  พันธกรณีเหล่านี้ถูกยกเลิกไปโดยปริยายด้วยการปฏิบัติการอุทิศตนเสียสละรับใช้บุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้า