ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ หนึ่ง

สำรวจกองทัพที่สมรภูมิคุรุคเชทระ

โศลก 44

อโฮ บะทะ มะฮัท พาพัมฺ
คารทุม วยะวะสิทา วะยัมฺ
ยัด ราจยะ-สุคฺะ-โลเบฺนะ
ฮันทุม สวะ-จะนัม อุดยะทาฮฺ

อโฮฺ  -  อนิจจา, บะทะฺ  -  มันแปลกอะไรเช่นนี้, มะฮัทฺ  -  ยิ่งใหญ่, พาพัมฺ  -  ความบาป, คาร- ทุมฺ  -  ปฏิบัติ, วิยะวะสิทาฮฺ  -  ได้ตัดสินใจลงไปแล้ว, วะยัมฺ  -  เรา, ยัทฺ  -  เพราะว่า, ราจยะ- สุคฺะ-โลเบฺนะฺ  -  ถูกผลักดันด้วยความโลภเพื่อความสุขอย่างใหญ่หลวง, ฮันทุมฺ  -  สังหาร, สวะ-จะนัมฺ  -  สังคญาติ, อุดยะทาฮฺ  -  พยามยาม

คำแปลฺ

โอ้  อนิจจา  มันแปลกอะไรเช่นนี้  ที่เราเตรียมตัวเพื่อกระทำบาปอย่างใหญ่หลวงด้วยแรงผลักดันจากความปรารถนาเพื่อแสวงหาความสุขอันยิ่งใหญ่  เราจึงตั้งใจสังหารสังคญาติของเราเอง

คำอธิบายฺ

ด้วยการถูกผลักดันจากแรงกระตุ้นแห่งความเห็นแก่ตัว  เราอาจจะเอนเอียงไปทำบาป  เช่น  สังหารพี่  น้อง  พ่อ  หรือแม่ของเราเอง  มีตัวอย่างมากมายในประวัติศาสตร์โลก  แต่อารจุนะผู้เป็นสาวกใจบุญขององค์ภควาน  ทรงมีจิตสำนึกในหลักแห่งศีลธรรมอยู่เสมอ  ดังนั้น  จึงทรงพยายามหลีกเลี่ยงการกระทำบาปเช่นนี้