ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบ

ความมั่งคั่งแห่งสัจธรรม

โศลก 33

อัคชะราณาม อะ-คาโร ่สมิฺ
ดวันดวะฮ สามาสิคัสยะ ชะฺ
อฮัม เอวาคชะยะฮ คาโล
ดฺาทาฮัม วิชวะโท-มุคฺะฮฺ

อัคชะราณามฺ  -  ของตัวอักษร, อะ-คาระฮฺ  -  ตัวอักษรแรก, อัสมิฺ  -  ข้าเป็น, ดวันดวะฮฺ  -  คู่, สามาสิคัสยะฺ  -  ของผสม, ชะฺ  -  และ, อฮัมฺ  -  ข้าเป็น, เอวะฺ  -  แน่นอน, อัคชะยะฮฺ  -  อมตะ, คาละฮฺ  -  กาลเวลา, ดฺาทาฺ  -  ผู้สร้าง, อฮัมฺ  -  ข้าเป็น, วิชวะทะฮ-มุคฺะฮฺ  -  พระพรหม

คำแปลฺ

ในบรรดาตัวอักษรข้าคืออักษร  อ  ในบรรดาคำผสมข้าคือคำผสมคู่  ข้าคือกาลเวลาที่ไม่มีวันสิ้นสุดด้วยเช่นกัน  และในบรรดาผู้สร้างข้าคือพระพรหม

คำอธิบายฺ

อะ-คาระฺ  อักษรตัวแรกในภาษาสันสกฤตเป็นจุดเริ่มต้นของวรรณกรรมพระเวท  ปราศจาก  อะ-คาระฺ  ไม่มีอะไรทำเสียงขึ้นมาได้  ฉะนั้น  จึงเป็นจุดเริ่มต้นของเสียงในภาษาสันสกฤตมีคำผสมมากมายเช่นกันซึ่งคำผสมคู่  เช่น  รามะ-คริชณะฺ  เรียกว่า  ดวันดวะฺ  ในคำผสมนี้คำว่า  รามะฺ  และ  คริชณะฺ  มีรูปเดียวกัน  ดังนั้น  คำผสมจึงเรียกว่าคู่

ในบรรดานักสังหารทั้งหลาย  กาลเวลานั้นสูงสุด  เพราะว่ากาลเวลาจะสังหารทุกสิ่งทุกอย่าง  กาลเวลาเป็นผู้แทนขององค์คริชณะ  เพราะว่าตามกาลเวลาจะมีไฟบัลลัยกัลป์และทุกสิ่งทุกอย่างจะถูกทำลายลง

ในบรรดาสิ่งมีชีวิตที่เป็นผู้สร้าง  พระพรหมสี่เศียรทรงเป็นผู้นำ  ฉะนั้น  พระพรหมจึงทรงเป็นผู้แทนขององค์ภควาน  คริชณะ