อารจุนะทรงเรียกองค์ชรีคริชณะว่า  “พระเนตรรูปดอกบัว”  (ดวงตาของคริชณะเหมือนกับกลีบดอกบัว)  ด้วยความยินดีที่คริชณะทรงให้ความมั่นใจแก่ท่านในบทที่แล้ว  โดยตรัสว่า  อฮัม  คริทสนัสยะ  จะกะทะฮ  พระบฺะวะฮ  พระละยัส  ทะทฺาฺ  “ข้าคือแหล่งกำเนิดของสิ่งที่ปรากฏและสิ่งที่ไม่ปรากฏในปรากฏการณ์ทางวัตถุทั้งหมด”อารจุนะทรงได้ยินเช่นนี้จากองค์ภควานโดยละเอียด  อารจุนะยังทราบอีกว่าถึงแม้คริชณะทรงเป็นแหล่งกำเนิดของสิ่งปรากฏและสิ่งไม่ปรากฏทั้งหลาย  พระองค์ยังทรงอยู่ห่างจากสิ่งเหล่านี้  ดังที่ได้ตรัสไว้ในบทที่เก้าว่า  พระองค์ทรงแผ่กระจายไปทั่ว  ถึงกระนั้น  พระองค์ทรงมิได้ปรากฏอยู่ทุกหนทุกแห่งด้วยพระองค์เอง  นั่นคือความมั่งคั่งที่ไม่สามารถมองเห็นได้ของคริชณะ  ซึ่งอารจุนะทรงยอมรับว่าตัวท่านเข้าใจเป็นอย่างดี