ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบสอง

การอุทิศตนเสียสละรับใช้

โศลก 2

ชรี-บฺะกะวาน อุวาชะฺ
มะยิ อาเวชยะ มะโน เย มาม
นิทยะ-ยุคทา อุพาสะเทฺ

ชรัดดฺะยา พะระโยเพทาส
เท เม ยุคทะทะมา มะทาฮฺ

ชรี-บฺะกะวาน อุวาชะฺ  -  องค์ภควานตรัส, มะยิฺ  -  แด่ข้า, อาเวชยะฺ  -  ตั้งมั่น, มะนะฮฺ  -  จิตใจ, เยฺ  -  พวกที่, มามฺ  -  ข้า, นิทยะฺ  -  เสมอ, ยุคทาฮฺ  -  ปฏิบัติ, อุพาสะเทฺ  -  บูชา, ชรัดดฺะยาฺ  -  ด้วยศรัทธา, พะระยาฺ  -  ทิพย์, อุเพทาฮฺ  -  ได้รับ, เทฺ  -  พวกเขา, เมฺ  -  จากข้า, ยุคทะ-ทะมาฮฺ  -  สมบูรณ์ที่สุดในโยคะ, มะทาฮฺ  -  พิจารณา

คำแปลฺ

องค์ภควานตรัสว่า  พวกที่ตั้งมั่นจิตอยู่ที่รูปลักษณ์ส่วนตัวของข้า  และปฏิบัติในการบูชาข้าด้วยความศรัทธาทิพย์อันยิ่งใหญ่เสมอ  ข้าพิจารณาว่าเป็นพวกที่สมบูรณ์ที่สุด

คำอธิบายฺ

ในการตอบคำถามของอารจุนะ  คริชณะตรัสอย่างชัดเจนว่า  ผู้ที่ตั้งสมาธิอยู่ที่รูปลักษณ์ส่วนตัวของพระองค์  บูชาพระองค์ด้วยความศรัทธา  และอุทิศตนเสียสละพิจารณาว่าเป็นผู้สมบูรณ์สูงสุดในโยคะ  สำหรับผู้ที่อยู่ในคริชณะจิตสำนึกเช่นนี้จะไม่มีกิจกรรมทางวัตถุ  เพราะว่าทุกสิ่งทุกอย่างกระทำไปเพื่อคริชณะ  สาวกผู้บริสุทธิ์ปฏิบัติอยู่ตลอดเวลา  บางครั้งสวดภาวนา  บางครั้งสดับฟัง  หรืออ่านหนังสือเกี่ยวกับคริชณะบางครั้งปรุง  พระสาดัมฺ  หรือไปตลาดเพื่อซื้อสิ่งของให้คริชณะ  บางครั้งทำความสะอาดวัดหรือล้างจาน  เขาจะทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อไม่ให้เวลาแม้แต่นาทีเดียวผ่านไปโดยไม่อุทิศตนเสียสละกิจกรรมให้คริชณะ  การกระทำเช่นนี้พิจารณาว่าอยู่ในสมาธิที่สมบูรณ์