ในบทนี้  จากโศลกสองถึงโศลกสุดท้าย  เริ่มจาก  มะยิ  อาเวชยะ  มะโน  เย  มามฺ(“ตั้งจิตมั่นอยู่ที่ข้า”)  มาถึง  เย  ทุ  ดฺารมามริทัม  อิดัมฺ  (“ศาสนาแห่งการปฏิบัตินิรันดรนี้”)  องค์ภควานทรงอธิบายกรรมวิธีแห่งการรับใช้ทิพย์เพื่อบรรลุถึงพระองค์  กรรมวิธีเหล่านี้เป็นที่รักยิ่งของพระองค์  และพระองค์ทรงยอมรับบุคคลผู้ปฏิบัติตามกรรมวิธีเหล่านี้  คำถามคือ  ใครดีกว่ากัน  ผู้ปฏิบัติในวิธีของ  บระฮมันฺ  อันไร้รูปลักษณ์  หรือผู้ปฏิบัติในการรับใช้ส่วนพระองค์ต่อองค์ภควาน  คำถามนี้อารจุนะทรงได้ยกขึ้นมา  และองค์ภควานทรงตอบอย่างชัดเจนว่า  โดยไม่ต้องสงสัยเลยว่าการอุทิศตนเสียสละรับใช้ต่อบุคลิกภาพแห่งพระเจ้าเป็นวิธีที่ดีที่สุดในบรรดาวิธีแห่งความรู้แจ้งทิพย์ทั้งหลายทั้งปวง  อีกนัยหนึ่ง  บทนี้อธิบายว่าจากการคบหากัลยาณมิตร  เราจะพัฒนาความยึดมั่นในการอุทิศตนเสียสละรับใช้ด้วยความบริสุทธิ์  และต่อมายอมรับพระอาจารย์ทิพย์ผู้ที่เชื่อถือได้  จากนั้นเริ่มสดับฟังและสวดภาวนา  และถือปฏิบัติตามหลักธรรมแห่งการอุทิศตนเสียสละรับใช้ด้วยความศรัทธา  ยึดมั่นและอุทิศตนเสียสละ  ดังนั้น  จึงมาปฏิบัติการรับใช้ทิพย์ต่อองค์ภควาน  วิธีนี้ได้แนะนำไว้ในบทนี้  โดยไม่ต้องสงสัยว่าการอุทิศตนเสียสละรับใช้เป็นวิธีเดียวที่สมบูรณ์ที่สุด  เพื่อความรู้แจ้งแห่งตน  เพื่อบรรลุถึงองค์ภควาน  ได้อธิบายไว้ในบทนี้ว่า  แนวคิดที่ไร้รูปลักษณ์แห่งสัจธรรมสูงสุด  จะนำมาถึงเพียงแค่จุดที่เราศิโรราบเพื่อความรู้แจ้งแห่งตน  อีกนัยหนึ่ง  ตราบใดที่ยังไม่มีโอกาสมาพบกับสาวกผู้บริสุทธิ์  แนวคิดที่ไร้รูปลักษณ์อาจเป็นประโยชน์  เพราะแนะนำให้เราทำงานโดยไม่หวังผลทางวัตถุ  ฝึกสมาธิ  และพัฒนาความรู้เพื่อให้เข้าใจดวงวิญญาณและวัตถุ  ซึ่งเป็นสิ่งที่จำเป็นตราบเท่าที่เรายังไม่พบสาวกผู้บริสุทธิ์  หากโชคดีพอจนพัฒนาความต้องการมาปฏิบัติคริชณะจิตสำนึกโดยตรง  ด้วยการอุทิศตนเสียสละรับใช้อย่างบริสุทธิ์  ก็ไม่จำเป็นต้องไปพัฒนาการรู้แจ้งทิพย์ทีละขั้นตอน  ดังที่ได้อธิบายไว้ในหกบทกลางของ  ภควัต-คีตาฺ  ว่าการอุทิศตนเสียสละรับใช้เป็นที่น่าพึงพอใจกว่า  เราไม่จำเป็นต้องไปยุ่งเรื่องทางวัตถุเพื่อรักษาร่างกายและดวงวิญญาณให้อยู่ด้วยกัน  เพราะด้วยพระกรุณาธิคุณของคริชณะ  ทุกสิ่งทุกอย่างจะดำเนินไปด้วยดีโดยปริยาย