ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบสอง

การอุทิศตนเสียสละรับใช้

โศลก 8

มะยิ เอวะ มะนะ อาดัฺทสวะ
มะยิ บุดดิฺม นิเวชะยะฺ

นิวะสิชยะสิ มะยิ เอวะ
อทะ อูรดฺวัม นะ สัมชะยะฮฺ

มะยิฺ  -  แด่ข้า, เอวะฺ  -  แน่นอน, มะนะฮฺ  -  จิตใจ, อาดัฺทสวะฺ  -  ตั้งมั่น, มะยิฺ  -  แด่ข้า, บุดดิฺมฺ  -  ปัญญา, นิเวชะยะฺ  -  ใช้, นิวัสอิชยะสิฺ  -  เธอจะอยู่, มะยิฺ  -  ในข้า, เอวะฺ  -  แน่นอน, อทะ ฮอู รดฺวัมฺ  -  หลังจากนั้น, นะฺ  -  ไม่เคย, สัมชะยะฮฺ  -  สงสัย

คำแปลฺ

เพียงแต่ตั้งมั่นจิตของเธออยู่ที่ข้า  บุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้า  และใช้ปัญญาของเธอทั้งหมดในข้า  เช่นนี้  เธอจะอยู่ในข้าเสมอโดยไม่ต้องสงสัย

คำอธิบายฺ

ผู้ปฏิบัติการอุทิศตนเสียสละรับใช้ต่อชรีคริชณะ  มีชีวิตอยู่ในความสัมพันธ์โดยตรงกับพระองค์  จึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าสถานภาพของเขานั้นเป็นทิพย์ตั้งแต่ตอนเริ่มต้นสาวกมิได้อยู่ในระดับวัตถุ  แต่อยู่ในคริชณะ  พระนามอันศักดิ์สิทธิ์ขององค์ภควานและองค์ภควานไม่แตกต่างกัน  ดังนั้น  เมื่อสาวกภาวนา  ฮะเร  คริชณะ  ทั้งคริชณะและพลังเบื้องสูงของพระองค์ลีลาศอยู่บนลิ้นของสาวก  เมื่อเราถวายอาหารให้คริชณะ  พระองค์ทรงรับอาหารนั้นไปเสวยโดยตรง  จากการรับประทานอาหารส่วนที่เหลือทำให้สาวกมีคริชณะจิตสำนึก  ผู้ที่ไม่ปฏิบัติการรับใช้เช่นนี้  จะไม่สามารถเข้าใจว่าเป็นไปได้อย่างไรถึงแม้ว่าวิธีนี้ได้แนะนำไว้ใน  ภควัต-คีตาฺ  และในวรรณกรรมพระเวทอื่น  ๆ