ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบสาม

ธรรมชาติ ผู้รื่นเริง
และจิตสำนึก

โศลก 16

บะฮิร อันทัช ชะ บํูทานาม
อชะรัม ชะรัม เอวะ ชะฺ

สูคชมัทวาท ทัด อวิกเยยัม
ดูระ-สทัฺม ชานทิเค ชะ ทัทฺ

บะฮิฮฺ  -  ข้างนอก, อันทะฮฺ  -  ข้างใน, ชะฺ  -  เช่นกัน, บํูทานามฺ  -  ของมวลชีวิต, อชะรัมฺ  -  ไม่เคลื่อนที่, ชะรัมฺ  -  เคลื่อนที่, เอวะฺ  -  เช่นกัน, ชะฺ  -  และ, สูคชมัทวาทฺ  -  เนื่องจากมีความละเอียดอ่อน, ทัทฺ  -  นั้น, อวิกเยยัมฺ  -  ไม่สามารถรู้ได้, ดูระ-สทัฺมฺ  -  ไกลมาก, ชะฺ  -  เช่นกัน, อันทิเคฺ  -  ใกล้, ชะฺ  -  และ, ทัทฺ  -  นั้น

คำแปลฺ

สัจธรรมสูงสุดทรงอยู่ภายนอกและภายในของมวลชีวิต  ทั้งที่เคลื่อนที่และไม่เคลื่อนที่  เนื่องจากพระองค์ทรงมีความละเอียดอ่อน  จึงทรงอยู่เหนือพลังอำนาจของประสาทสัมผัสวัตถุที่จะเห็นหรือจะรู้ได้  ถึงแม้ว่าทรงอยู่ไกลแสนไกลพระองค์ก็ทรงอยู่ใกล้กับมวลชีวิต

คำอธิบายฺ

ในวรรณกรรมพระเวท  เราเข้าใจว่าองค์ภควาน  นารายะณะฺ  ทรงประทับอยู่ทั้งภายนอกและภายในของทุก  ๆ  ชีวิต  พระองค์ทรงประทับอยู่ทั้งในโลกทิพย์และในโลกวัตถุ  ถึงแม้ว่าทรงอยู่ห่างไกลจากเรามาก  แต่ก็ทรงอยู่ใกล้กับพวกเราเช่นกัน  นี่คือข้อความจากวรรณกรรมพระเวท  อาสีโน  ดูรัม  วระจะทิ  ชะยาโน  ยาทิ  สารวะทะฮ  (คะทฺะ  อุพะนิชัดฺ  1.2.21)  เนื่องจากพระองค์ทรงมีความสุขเกษมสำราญทิพย์เสมอ  เราไม่สามารถเข้าใจว่าทรงรื่นเริงอยู่กับความมั่งคั่งอันสมบูรณ์ของพระองค์ได้อย่างไร  เราไม่สามารถเห็นหรือเข้าใจด้วยประสาทสัมผัสวัตถุเหล่านี้  ดังนั้น  ในภาษาพระเวทกล่าวไว้ว่า  ในการเข้าใจพระองค์  จิตใจและประสาทสัมผัสวัตถุของเราใช้ไม่ได้  แต่ผู้ที่มีจิตใจและประสาทสัมผัสที่บริสุทธิ์ด้วยการปฏิบัติคริชณะจิตสำนึกในการอุทิศตนเสียสละรับใช้จะสามารถเห็นพระองค์อยู่ตลอดเวลา  ได้ยืนยันไว้ใน  บระฮมะ-สัมฮิทาฺ  ว่า  สาวกผู้พัฒนาความรักต่อองค์ภควานจะสามารถเห็นพระองค์ตลอดเวลา  และได้ยืนยันไว้ใน  ภควัต-คีตาฺ  (11.54)  ว่าการอุทิศตนเสียสละรับใช้เท่านั้นที่สามารถทำให้เข้าใจองค์ภควานได้  บัฺคธยา  ทุ  อนันยะยา  ชัคยะฮฺ