ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบสาม

ธรรมชาติ ผู้รื่นเริง
และจิตสำนึก

โศลก 29

สะมัม พัชยัน ฮิ สารวะทระ
สะมะวัสทิฺทัม อีชวะรัมฺ

นะ ฮินัสทิ อาทมะนาทมานัม
ทะโท ยาทิ พะราม กะทิมฺ

สะมัมฺ  -  เสมอภาค, พัชยันฺ  -  เห็น, ฮิฺ  -  แน่นอน, สารวะทระฺ  -  ทุกหนทุกแห่ง, สะมะวัสทิฺทัมฺ  -  สถิตเสมอภาค, อีชวะรัมฺ  -  อภิวิญญาณ, นะฺ  -  ไม่, ฮินัสทิฺ  -  ตกต่ำ, อาทมะนาฺ  -  ด้วยจิต, อาทมานัมฺ  -  ดวงวิญญาณ, ทะทะฮฺ  -  จากนั้น, ยาทิฺ  -  มาถึง, พะรามฺ  -  ทิพย์, กะทิมฺ  -  จุดมุ่งหมาย

คำแปลฺ

ผู้เห็นอภิวิญญาณปรากฏอยู่ทุกหนทุกแห่งอย่างเสมอภาคภายในทุก  ๆ  ชีวิต  ไม่ปล่อยให้จิตของตนทำให้ตัวเองตกลงต่ำ  ดังนั้น  เขาจึงบรรลุถึงจุดมุ่งหมายทิพย์

คำอธิบายฺ

จากการยอมรับความเป็นอยู่ทางวัตถุ  สิ่งมีชีวิตจึงมาสถิตแตกต่างจากความเป็นอยู่ทิพย์ของตน  แต่เมื่อเข้าใจว่าองค์ภควานทรงสถิตในรูป  พะระมาทมาฺ  อยู่ทุกหนทุกแห่ง  นั่นคือ  หากสามารถเห็นว่าบุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้าทรงปรากฏอยู่ภายในทุก  ๆ  ชีวิต  เราจะไม่ทำตัวเองให้ตกต่ำด้วยความคิดในการทำลาย  จากนั้นจะค่อย  ๆพัฒนาไปสู่โลกทิพย์  โดยทั่วไปจิตใจจะเสพติดอยู่กับวิธีกรรมเพื่อสนองประสาทสัมผัสแต่เมื่อจิตใจหันไปหาองค์อภิวิญญาณ  เขาจะก้าวหน้าในความเข้าใจวิถีทิพย์