ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบสาม

ธรรมชาติ ผู้รื่นเริง
และจิตสำนึก

โศลก 30

พระคริทไยวะ ชะ คารมาณิ
คริยะมาณานิ สารวะชะฮฺ

ยะฮ พัชยะทิ ทะทฺาทมานัม
อคารทารัม สะ พัชยะทิฺ

พระคริทยาฺ  -  โดยธรรมชาติวัตถุ, เอวะฺ  -  แน่นอน, ชะฺ  -  เช่นกัน, คารมาณิฺ  -  กิจกรรม, คริยะ มาณานิฺ  -  ปฏิบัติ, สารวะชะฮฺ  -  ในทุก ๆ ด้าน, ยะฮฺ  -  ผู้ใดซึ่ง, พัชยะทิฺ  -  เห็น, ทะทฺฺาฺ  -  เช่นกัน, อาทมานัมฺ  -  ตัวเขา, อคารทารัมฺ  -  ไม่ใช่ผู้ทำ, สะฮฺ  -  เขา, พัชยะทิฺ  -  เห็นโดยสมบูรณ์

คำแปลฺ

ผู้สามารถเห็นว่ากิจกรรมทั้งหลายที่ร่างกายกระทำ  ธรรมชาติวัตถุเป็นผู้สร้างและเห็นว่าตนเองไม่ได้ทำอะไรเลย  เป็นผู้เห็นที่แท้จริง

คำอธิบายฺ

ร่างกายนี้ผลิตมาจากธรรมชาติวัตถุภายใต้การกำกับของอภิวิญญาณ  และกิจกรรมใด  ๆ  ที่ดำเนินไปเกี่ยวกับร่างกาย  ไม่ใช่เป็นการกระทำของตัวเรา  สิ่งที่ทำไม่ว่าจะเพื่อความสุขหรือความทุกข์  เราถูกบังคับให้ทำเนื่องมากจากพื้นฐานของร่างกายอย่างไรก็ดี  ตัวเราเองอยู่ภายนอกกิจกรรมทั้งหลายเหล่านี้  ร่างกายนี้ได้มาตามความปรารถนาของเราในอดีต  เพื่อสนองกับความต้องการเราจึงได้ร่างกายซึ่งแสดงออกไปตามนั้น  อันที่จริงร่างกายคือเครื่องจักรที่องค์ภควานทรงออกแบบให้เพื่อสนองความต้องการ  เนื่องมาจากความต้องการ  เราจึงถูกจับให้มาอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเพื่อให้ได้รับความทุกข์หรือความสุข  วิสัยทัศน์ทิพย์ของสิ่งมีชีวิตเมื่อพัฒนาขึ้น  จะทำให้เราแยกออกมาจากกิจกรรมทางร่างกาย  ผู้มีวิสัยทัศน์เช่นนี้เป็นผู้เห็นโดยแท้จริง