ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบสาม

ธรรมชาติ ผู้รื่นเริง
และจิตสำนึก

โศลก 31

ยะดาบํูทะ-พริทัฺก-บฺาวัม
เอคะ-สทัฺม อนุพัชยะทิฺ

ทะทะ เอวะ ชะ วิสทารัม
บระฮมะ สัมพัดยะเท ทะดาฺ

ยะดาฺ  -  เมื่อ, บํูทะฺ  -  ของสิ่งมีชีวิต, พริทัฺค-บฺาวัมฺ  -  ลักษณะที่แยกออก, เอคะ-สทัฺมฺ  -  สถิตเป็นหนึ่ง, อนุพัชยะทิฺ  -  ผู้พยายามเห็นผ่านทางผู้เชื่อถือได้, ทะทะฮ เอวะฺ  -  หลังจากนั้น, ชะฺ  -  เช่นกัน, วิสทารัมฺ  -  ภาคแบ่งแยก, บระฮมะฺ  -  สมบูรณ์, สัมพัดยะเทฺ  -  เขาบรรลุ, ทะดาฺ  -  ในขณะนั้น

คำแปลฺ

เมื่อมนุษย์ผู้มีเหตุผล  หยุดการเห็นลักษณะที่แตกต่างกันอันเนื่องมาจากร่างกายที่ไม่เหมือนกัน  และเห็นว่าสิ่งมีชีวิตแผ่กระจายไปทุกหนทุกแห่งได้อย่างไร  เขาบรรลุถึงแนวคิดบระฮมัน

คำอธิบายฺ

เมื่อเห็นว่าร่างกายต่าง  ๆ  ของสิ่งมีชีวิตเกิดขึ้นมาได้  เนื่องมาจากความต้องการที่แตกต่างกันของปัจเจกวิญญาณ  และแท้ที่จริงไม่ใช่เป็นของดวงวิญญาณ  เราจะเป็นผู้เห็นที่แท้จริง  ในแนวคิดชีวิตทางวัตถุ  เราพบบางคนเป็นเทวดา  บางคนเป็นมนุษย์  เป็นสุนัข  เป็นแมว  ฯลฯ  นี่คือวิสัยทัศน์ทางวัตถุซึ่งไม่ใช่วิสัยทัศน์ที่แท้จริง  ความแตกต่างทางวัตถุนี้เนื่องมาจากแนวคิดชีวิตทางวัตถุ  หลังจากร่างวัตถุถูทำลายลงดวงวิญญาณเป็นหนึ่ง  เนื่องจากมาสัมผัสกับธรรมชาติวัตถุดวงวิญญาณจึงได้รับร่างกายที่แตกต่างกัน  เมื่อเห็นเช่นนี้เขาบรรลุถึงวิสัยทัศน์ทิพย์  เมื่อเป็นอิสระจากความแตกต่างเช่น  มนุษย์สัตว์  สูง  ต่ำ  ฯลฯ  จิตสำนึกของเราบริสุทธิ์ขึ้นและจะพัฒนาคริชณะจิตสำนึกในบุคลิกทิพย์แห่งตนเอง  เขาเห็นสิ่งต่าง  ๆ  เหล่านี้ได้อย่างไรนั้นจะอธิบายในโศลกต่อไป