ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบสาม

ธรรมชาติ ผู้รื่นเริง
และจิตสำนึก

โศลก 32

อนาดิทวาน นิรกุณัทวาท
พะระมาทมายัม อัพยะยะฮฺ

ชะรีระ-สโทฺ ่พิ คะอุนเทยะ
นะ คะโรทิ นะ ลิพยะเทฺ

อนาดิทวาทฺ  -  เนื่องจากความเป็นอมตะ, นิรกุณัทวาทฺ  -  เนื่องจากเป็นทิพย์, พะระมะฺ  -  เหนือธรรมชาติวัตถุ, อาทมาฺ  -  ดวงวิญญาณ, อยัมฺ  -  นี้, อัพยะยะฮฺ  -  ไม่รู้จักหมด, ชะรีระ- สทฺะฮฺ  -  อาศัยอยู่ในร่างกาย, อพิฺ  -  ถึงแม้ว่า, คะอุนเทยะฺ  -  โอ้ โอรสพระนางคุนที, นะ คะ โรทิฺ  -  ไม่เคยทำสิ่งใด, นะ ลิพยะเทฺ  -  ไม่ถูกพันธนาการ

คำแปลฺ

พวกที่มีวิสัยทัศน์แห่งความเป็นอมตะสามารถเห็นว่าดวงวิญญาณที่ไม่มีวันสูญสลาย  เป็นทิพย์  เป็นอมตะ  และอยู่เหนือระดับต่าง  ๆ  ของธรรมชาติ  ถึงแม้มาสัมผัสกับร่างวัตถุ  โอ้  อารจุนะ  ดวงวิญญาณมิได้ทำอะไร  และไม่ได้ถูกพันธนาการ

คำอธิบายฺ

สิ่งมีชีวิตดูเหมือนเกิด  เนื่องมาจากการเกิดของร่างวัตถุ  แต่อันที่จริงสิ่งมีชีวิตเป็นอมตะ  ไม่มีการเกิดถึงแม้สถิตในร่างวัตถุ  แต่เป็นทิพย์และเป็นอมตะ  ดังนั้น  สิ่งมีชีวิตจึงไม่มีวันถูกทำลาย  โดยธรรมชาติจะเปี่ยมไปด้วยความปลื้มปีติสุข  และไม่ปฏิบัติตนเองในกิจกรรมทางวัตถุใด  ๆ  ทั้งสิ้น  ดังนั้น  กิจกรรมที่กระทำไปอันเนื่องจากมาสัมผัสกับร่างกายวัตถุ  จะไม่สามารถพันธนาการตัวเขาได้