ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบสาม

ธรรมชาติ ผู้รื่นเริง
และจิตสำนึก

โศลก 35

คเชทระ-คเชทระกยะโยร เอวัม
อันทะรัม กยานะ-ชัคชุชาฺ

บํูทะ-พระคริทิ-โมคชัม ชะ
เย วิดุร ยานทิ เท พะรัมฺ

คเชทระฺ  -  ของร่างกาย, คเชทระ-กยะโยฮฺ  -  ของเจ้าของร่างกาย, เอวัมฺ  -  ดังนั้น, อันทะ รัมฺ  -  แตกต่าง, กยานะ-ชัคชุชาฺ  -  ด้วยวิสัยทัศน์แห่งความรู้, บํูทะฺ  -  ของสิ่งมีชีวิต, พระคริทิฺ-จากธรรมชาติวัตถุ, โมคชัมฺ  -  ความหลุดพ้น, ชะฺ  -  เช่นกัน, เยฺ  -  พวกซึ่ง, วิดุฮ-รู้, ยาน ทิฺ  -  เข้าพบ, เทฺ  -  พวกเขา, พะรัมฺ  -  องค์ภควาน

คำแปลฺ

พวกที่เห็นด้วยดวงตาแห่งความรู้  ถึงข้อแตกต่างระหว่างร่างกายและผู้รู้ร่างกายและยังสามารถเข้าใจวิธีกรรมแห่งความหลุดพ้นจากพันธนาการในธรรมชาติวัตถุ  บรรลุถึงจุดมุ่งหมายสูงสุด

คำอธิบายฺ

คำอธิบายของบทที่สิบสามนี้คือ  เราควรรู้ข้อแตกต่างระหว่างร่างกาย  เจ้าของร่างกาย  และองค์อภิวิญญาณ  เราควรรู้วิธีการเพื่อความหลุดพ้น  ดังที่ได้อธิบายไว้ในโศลกแปดถึงโศลกสิบสอง  จากนั้น  เราจะสามารถไปถึงจุดมุ่งหมายสูงสุด

บุคคลผู้มีความศรัทธา  ก่อนอื่นควรคบหากัลยาณมิตรเพื่อสดับฟังเกี่ยวกับองค์ภควาน  และค่อย  ๆ  ได้รับแสงสว่าง  หากยอมรับพระอาจารย์ทิพย์  เราจะเรียนรู้ข้อแตกต่างระหว่างวัตถุและดวงวิญญาณ  และความรู้นี้จะกลายมาเป็นขั้นบันไดเพื่อความรู้แจ้งทิพย์ต่อไป  คำสั่งสอนมากมายจากพระอาจารย์ทิพย์เพื่อให้เราเป็นอิสระจากแนวคิดชีวิตทางวัตถุ  ตัวอย่างเช่นใน  ภควัต-คีตาฺ  เราพบว่าคริชณะทรงสั่งสอนอารจุนะให้เป็นอิสระจากการพิจารณาทางวัตถุ

เราสามารถเข้าใจว่าร่างกายนี้เป็นวัตถุ  วิเคราะห์ได้ว่ามียี่สิบสี่ธาตุ  ร่างกายเป็นปรากฏการณ์ที่หยาบ  ปรากฏการณ์ที่ละเอียดคือจิตใจและผลกระทบทางจิตวิทยาลักษณะอาการของชีวิตคือผลกระทบซึ่งกันและกันของปัจจัยเหล่านี้  แต่เหนือไปจากนี้มีดวงวิญญาณและยังมีอภิวิญญาณ  ดวงวิญญาณและอภิวิญญาณเป็นสอง  โลกวัตถุนี้ทำงานด้วยการร่วมกันของดวงวิญญาณและธาตุวัตถุทั้งยี่สิบสี่  ผู้ที่สามารถเห็นหลักพื้นฐานของปรากฏการณ์ทางวัตถุทั้งหมดว่าเป็นการรวมกันของดวงวิญญาณและธาตุวัตถุ  และยังสามารถเห็นสถานภาพของดวงวิญญาณสูงสุด  ได้กลายมาเป็นผู้มีสิทธิ์เพื่อโอนย้ายไปสู่โลกทิพย์  สิ่งเหล่านี้มีไว้เพื่อการเพ่งพิจารณาดู  เพื่อความรู้แจ้งและเราควรเข้าใจบทนี้โดยสมบูรณ์ด้วยการช่วยเหลือจากพระอาจารย์ทิพย์

ดังนั้น ได้จบคำอธิบายโดย บัฺคธิเวดันธะ บทที่สิบสามของหนังสือฺ ชรีมัด บฺะกะวัด-กีทา ในหัวข้อเรื่องธรรมชาติ ผู้รื่นเริง และจิตสำนึกฺ