ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบสี่

สามระดับแห่งธรรมชาติวัตถุ

โศลก 9

สัททวัม สุเคฺ สันจะยะทิ
ระจะฮ คารมะณิ บฺาระทะฺ

กยานัม อาวริทยะ ทุ ทะมะฮ
พระมาเด สันจะยะทิ อุทะฺ

สัททวัมฺ  -  ระดับความดี, สุเคฺฺ  -  ในความสุข, สันจะยะทิฺ  -  ผูกมัด, ระจะฮฺ  -  ระดับตัณหา, คารมะณิฺ  -  ในกิจกรรมเพื่อผลทางวัตถุ, บฺาระทะฺ  -  โอ้ โอรสแห่งบฺารทะ, กยานัมฺ  -  ความรู้, อาวริทยะฺ  -  ปกคลุม, ทฺุ  -  แต่, ทะมะฮฺ  -  ระดับอวิชชา, พระมาเดฺ  -  ในความบ้าคลั่ง, สันจะยะทิฺ  -  ผูกมัด, อุทะฺ  -  ได้กล่าวไว้

คำแปลฺ

โอ้  โอรสแห่งบฺาระทะ  ระดับความดีผูกมัดเขาให้อยู่ในความสุข  ระดับตัณหาผูกมัดเขาให้อยู่ในกิจกรรมเพื่อผลทางวัตถุ  และระดับอวิชชาปกคลุมความรู้ของเขา  และผูกมัดเขาให้บ้าคลั่ง

คำอธิบายฺ

บุคคลที่อยู่ในระดับความดีจะพึงพอใจกับงาน  หรือเพิ่มพูนปัญญาให้ตนเองดังเช่นนักปราชญ์  นักวิทยาศาสตร์  หรือนักวิชาการซึ่งปฏิบัติในสาขาวิชาโดยเฉพาะตนและอาจพึงพอใจอยู่เช่นนั้น  บุคคลในระดับตัณหาอาจปฏิบัติในกิจกรรมเพื่อผลทางวัตถุครอบครองเป็นเจ้าของให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้  และจะใช้จ่ายไปในการทำบุญ  บางครั้งพยายามเปิดโรงพยาบาล  หรือให้ทานกับสถาบันต่าง  ๆ  ฯลฯ  เหล่านี้คือลักษณะของผู้ที่อยู่ในระดับตัณหา  ระดับอวิชชาปกคลุมความรู้  ทำอะไรก็ไม่ดีทั้งกับตนเองและผู้อื่น