ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบห้า

โยคะแห่งองค์ภควาน

โศลก 10

อุทครามันทัม สทิฺทัม วาพิ
บํุนจานัม วา กุณานวิทัมฺ

วิมูดฺา นานุพัชยันทิ
พัชยันทิ กยานะ-ชัคชุชะฮฺ

อุทครามันทัมฺ  -  ออกจากร่างกาย, สทิฺทัมฺ  -  สถิตในร่างกาย, วา อพิฺ  -  ทั้งสอง, บํุนจานัมฺ  -  รื่นเริง, วาฺ  -  หรือ, กุณะ-อันวิทัมฺ  -  ภายใต้มนต์สะกดของสามระดับแห่งธรรมชาติวัตถุ, วิมูดฺาฮฺ  -  คนโง่, นะฺ  -  ไม่เคย, อนุพัชยันทิฺ  -  สามารถเห็น, พัชยันทิฺ  -  สามารถเห็น, กยานะ- ชัคชุชะฮฺ  -  พวกที่มีจักษุแห่งความรู้

คำแปลฺ

คนโง่เขลาไม่สามารถเข้าใจว่าสิ่งมีชีวิตจะออกจากร่างกายของตนเองได้อย่างไรและก็ไม่สามารถเข้าใจว่าร่างกายชนิดไหนที่เขาจะรื่นเริงภายใต้มนต์สะกดของระดับแห่งธรรมชาติ  แต่ผู้มีสายตาที่ได้รับการฝึกฝนในความรู้จะสามารถเห็นทั้งหมดนี้

คำอธิบายฺ

คำว่า  กยานะ-ชัคชุชะฮฺ  สำคัญมาก  ปราศจากความรู้จะไม่สามารถเข้าใจว่า  สิ่งมีชีวิตออกจากร่างปัจจุบันได้อย่างไร  ร่างกายชนิดไหนที่เขาจะได้รับในชาติหน้าและทำไมจึงมาอยู่ในร่างนี้โดยเฉพาะ  สิ่งเหล่านี้จำเป็นต้องมีความรู้มากพอสมควรที่เข้าใจมาจาก  ภควัต-คีตาฺ  และวรรณกรรมคล้ายกันนี้  รวมทั้งสดับฟังมาจากพระอาจารย์ทิพย์ผู้ที่เชื่อถือ  ผู้ใดที่ได้รับการฝึกฝนให้สำเหนียกสิ่งทั้งหลายเหล่านี้เป็นผู้โชคดี  ทุกๆ  ชีวิตออกจากร่างของตนภายใต้สถานการณ์เฉพาะ  ซึ่งอยู่ภายใต้มนต์สะกดของธรรมชาติวัตถุ  ผลก็คือเราได้รับความทรมานต่าง  ๆ  จากความสุขและความทุกข์  ภายใต้ความหลงแห่งการรื่นรมณ์ในประสาทสัมผัส  คนที่โง่อยู่กับราคะและความต้องการอยู่ตลอดเวลา  ได้สูญเสียพลังอำนาจในการเข้าใจทั้งหมดเกี่ยวกับเรื่องการเปลี่ยนร่างและการที่ตนเองมาอยู่ในร่างเฉพาะนี้  บุคคลเหล่านี้ไม่สามารถทำความเข้าใจ  อย่างไรก็ดี  พวกที่ได้พัฒนาความรู้ทิพย์จะสามารถเห็นว่าดวงวิญญาณนั้นแตกต่างจากร่างกายดวงวิญญาณเปลี่ยนร่างและรื่นเริงในวิถีทางต่าง  ๆ  ผู้มีความรู้เช่นนี้สามารถเข้าใจว่าชีวิตที่ถูกพันธนาการได้รับความทุกข์ทรมานในความเป็นอยู่ทางวัตถุนี้ได้อย่างไร  ดังนั้นบุคคลผู้ที่พัฒนาในคริชณะจิตสำนึกอย่างจริงจังพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อแจกจ่ายความรู้นี้แก่ผู้คนโดยทั่วไป  เนื่องจากพันธชีวิตมีปัญหามาก  เราจึงควรออกไปจากมันและมีคริชณะจิตสำนึกซึ่งจะทำให้ตนเองได้รับอิสรภาพและย้ายไปอยู่โลกทิพย์