ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบหก

ธรรมชาติทิพย์และ
ธรรมชาติมาร

โศลก 4

ดัมโบฺ ดารโพ ่บิฺมานัช ชะ
โครดฺะฮ พารุชยัม เอวะ ชะฺ

อกยานัม ชาบิฺจาทัสยะ
พารทฺะ สัมพะดัม อาสุรีมฺ

ดัมบฺะฮฺ  -  หยิ่งยะโส, ดารพะฮฺ  -  จองหอง, อบิฺมานะฮฺ  -  อวดดี, ชะฺ  -  และ, โครดฺะฮฺ  -  โกรธ, พารุชยัมฺ  -  เกรี้ยวกราด, เอวะฺ  -  แน่นอน, ชะฺ  -  และ, อกยานัมฺ  -  อวิชชา, ชะฺ  -  และ, อบิฺจา- ทัสยะฺ  -  ของผู้ที่เกิด, พารทฺะฺ  -  โอ้ โอ้ โอรสพระนางพริทฺา, สัมพะดัมฺ  -  คุณสมบัติ, อาสุรีมฺ  -  ธรรมชาติมาร

คำแปลฺ

หยิ่งยโส  จองหอง  อวดดี  ชอบโกรธ  เกรี้ยวกราด  และอวิชชา  คุณสมบัติเหล่านี้เป็นของพวกที่มีธรรมชาติมาร  โอ้  โอรสพระนางพริทฺา

คำอธิบายฺ

ในโศลกนี้อธิบายถึงทางหลวงไปสู่นรก  พวกมารต้องการแสดงให้เห็นว่าตนเองมีศาสนาและเจริญก้าวหน้าในศาสตร์ทิพย์  ถึงแม้ไม่ปฏิบัติตามหลักธรรม  และมีความหยิ่งจองหองเสมอ  กับการที่มีการศึกษาสูงหรือร่ำรวยมาก  มารต้องการให้ผู้อื่นบูชาตนเองและเรียกร้องให้เคารพนับถือพวกตน  ถึงแม้จะไม่สมควร  ด้วยเรื่องเล็กน้อยก็จะโกรธมากและพูดจาเกรี้ยวกราดไม่สุภาพ  โดยไม่รู้ว่าอะไรควรทำและอะไรไม่ควรทำพวกมารทำทุกอย่างตามอำเภอใจ  และมองไม่เห็นผู้ที่ควรเคารพนับถือ  คุณสมบัติมารเหล่านี้ติดตามตัวมาตั้งแต่ตอนเริ่มต้นของร่างนี้ในครรภ์มารดา  และเมื่อเจริญเติบโตขึ้นคุณสมบัติอันไม่เป็นมงคลทั้งหลายเหล่านี้จะปรากฏออกมา