ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบหก

ธรรมชาติทิพย์และ
ธรรมชาติมาร

โศลก 5

ไดวี สัมพัด วิโมคชายะ
นิบันดฺายาสุรี มะทาฺ

มา ชุชะฮ สัมพะดัม ไดวีม
อบิฺจาโท ่สิ พาณดะวะฺ

ไดวีฺ  -  ทิพย์, สัมพัทฺ  -  ทรัพย์สิน, วิโมคชายะฺ  -  หมายไว้เพื่อความหลุดพ้น, นิบันดฺายะฺ  -  เพื่อพันธนาการ, อาสุรีฺ  -  คุณสมบัติมาร, มะทาฺ  -  พิจารณาว่า, มาฺ  -  ไม่, ชุชะฮฺ  -  วิตก, สัมพะดัมฺ  -  ทรัพย์สิน, ไดวีมฺ  -  ทิพย์, อบิฺจาทะฮฺ  -  เกิดจาก, อสิฺ  -  เธอเป็น, พาณดะวะฺ  -  โอ้โอรสแห่งพาณดุ

คำแปลฺ

คุณสมบัติทิพย์นำมาซึ่งอิสรภาพหลุดพ้น  ขณะที่คุณสมบัติมารทำให้ถูกพันธนาการ  โอ้  โอรสแห่งพาณดุ  ไม่ต้องวิตกเพราะว่าเธอเกิดมาพร้อมกับคุณสมบัติทิพย์

คำอธิบายฺ

องค์ชรีคริชณะทรงให้กำลังใจอารจุนะด้วยการบอกว่า  อารจุนะทรงไม่ได้เกิดมาพร้อมกับคุณสมบัติมาร  การที่มาร่วมในการต่อสู้ไม่ใช่มาร  เพราะอารจุนะทรงได้พิจารณาถึงข้อดีและข้อเสีย  ทรงพิจารณาว่าบุคคลที่เคารพนับถือ  เช่น  บีฺชมะฺ  และ  โดรณะฺ  ควรถูกสังหารหรือไม่  ดังนั้น  จึงไม่ได้ปฏิบัติภายใต้อิทธิพลของความโกรธเกียรติยศที่ผิด  ๆ  หรือความเกรี้ยวกราด  ท่านจึงไม่มีคุณสมบัติมาร  สำหรับทหารนักรบ  คชัทริยะฺ  การยิงธนูไปที่ศัตรูพิจารณาว่าเป็นทิพย์  และการละเว้นหน้าที่เช่นนี้เป็นมารดังนั้น  จึงไม่มีเหตุผลที่อารจุนะทรงควรเศร้าโศก  ผู้ใดที่ปฏิบัติตามหลักธรรมในวรรณะชีวิตของตนที่ต่างกันไปเท่ากับสถิตในระดับทิพย์