ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบเจ็ด

ระดับแห่งความศรัทธา

โศลก 12

อบิฺสันดฺายะ ทะ พฺะลัม
ดัมบฺารทัฺม อพิ ไชวะ ยัทฺ

อิจยะเท บฺะระทะ-ชเรชทฺะ
ทัม ยะกยัม วิดดิฺ ราจะสัมฺ

อบิฺสันดฺายะฺ  -  ความปรารถนา, ทฺุ  -  แต่, พฺะลัมฺ  -  ผล, ดัมบฺะฺ  -  ความยโส, อารทัฺมฺ  -  เพื่อประโยชน์ของ, อพิฺ  -  เช่นกัน, ชะฺ  -  และ, เอวะฺ  -  แน่นอน, ยัทฺ  -  นั้นซึ่ง, อิจยะเทฺ  -  ปฏิบัติ, บฺะระทะ-ชเรชทฺะฺ  -  โอ้ ผู้นำแห่งบฺาระทะ, ทัมฺ  -  นั้น, ยะกยัมฺ  -  การบูชา, วิดดิฺฺ  -  รู้, ราจะสัมฺ  -  ในระดับตัณหา

คำแปลฺ

การบูชาทำไปเพื่อผลประโยชน์ทางวัตถุบางประการ  หรือทำไปด้วยความยโส  โอ้ผู้นำแห่งบฺาระทะ  เธอควรรู้ว่าอยู่ในระดับตัณหา

คำอธิบายฺ

บางครั้งการบูชาและพิธีบวงสรวงปฏิบัติเพื่อพัฒนาไปสู่อาณาจักรสวรรค์หรือเพื่อผลประโยชน์ทางวัตถุบางอย่างในโลกนี้  การปฏิบัติพิธีบูชาหรือบวงสรวงเช่นนี้พิจารณาว่าอยู่ในระดับตัณหา