ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบเจ็ด

ระดับแห่งความศรัทธา

โศลก 15

อนุดเวกะ-คะรัม วาคยัม
สัทยัม พริยะ-ฮิทัม ชะ ยัทฺ

สวาดฺยายาบฺยะสะนัม ไชวะ
วาง-มะยัม ทะพะ อุชยะเทฺ

อนุดเวกะ-คะรัมฺ  -  ไม่เร่าร้อน, วาคยัมฺ  -  คำพูด, สัทยัมฺ  -  สัจจะ, พริยะฺ  -  รัก, ฮิทัมฺ  -  เป็นประโยชน์, ชะฺ  -  เช่นกัน, ยัทฺ  -  ซึ่ง, สวาดฺยายะฺ  -  ของการศึกษาพระเวท, อับฺยะสะนัมฺ  -  ปฏิบัติ, ชะฺ  -  เช่นกัน, เอวะฺ  -  แน่นอน, วาค-มะยัมฺ  -  ของเสียง, ทะพะฮฺ  -  ความสมถะ, อุชยะ เทฺ  -  กล่าวว่าเป็น

คำแปลฺ

ความสมถะในการพูดประกอบด้วยคำพูดที่เป็นสัจจะ  รื่นหู  เป็นประโยชน์  ไม่ทำให้ผู้อื่นเร่าร้อน  และท่องวรรณกรรมพระเวทสม่ำเสมอ

คำอธิบายฺ

เราไม่ควรพูดสิ่งที่จะทำให้จิตใจของผู้อื่นเร่าร้อน  แน่นอนว่าเมื่อครูพูด  ท่านสามารถพูดความจริงเพื่อสั่งสอนศิษย์  แต่ครูไม่ควรพูดกับผู้ที่ไม่ใช่ศิษย์ของตน  หากจะทำให้จิตใจของพวกเขาเร่าร้อน  นี่คือการบำเพ็ญเพียรในการพูด  นอกจากนั้นเราไม่ควรพูดสิ่งที่ไร้สาระ  วิธีการพูดในสังคมทิพย์คือพูดสิ่งที่พระคัมภีร์สนับสนุน  เราควรอ้างอิงพระคัมภีร์ที่เชื่อถือได้ในทันทีเพื่อสนับสนุนสิ่งที่ได้พูดไปในขณะเดียวกัน  การสนทนาควรให้เป็นที่รื่นหู  จากการสนทนากันเช่นนี้  เราอาจได้รับผลประโยชน์สูงสุด  และจะช่วยพัฒนาสังคมมนุษย์  มีวรรณกรรมพระเวทมากมายมหาศาลที่ควรศึกษา  เช่นนี้  เรียกว่าการบำเพ็ญเพียรในการพูด