ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบเจ็ด

ระดับแห่งความศรัทธา

โศลก 18

สัทคาระ-มานะ-พูจารทัฺม
ทะโพ ดัมเบฺนะ ไชวะ ยัทฺ

คริยะเท ทัด อิฮะ โพรคทัม
ราจะสัม ชะลัม อัดฺรุวัมฺ

สัท-คาระฺ  -  เคารพ, มานะฺ  -  เกียรติยศ, พูจาฺ  -  และบูชา, อารทัฺมฺ  -  เพื่อ, ทะพะฮฺ  -  ความสมถะ, ดัมเบฺนะฺ  -  ด้วยความยโส, ชะฺ  -  เช่นกัน, เอวะฺ  -  แน่นอน, ยัทฺ  -  ซึ่ง, คริยะเทฺ  -  ปฏิบัติ, ทัทฺ  -  นั้น, อิฮะฺ  -  ในโลกนี้, โพรคทัมฺ  -  กล่าวว่า, ราจะสัมฺ  -  ในระดับตัณหา, ชะลัมฺ  -  ชั่ววูบเดียว, อัดฺรุวัมฺ  -  ไม่ถาวร

คำแปลฺ

การบำเพ็ญเพียรที่ทำด้วยความยโส  ทำไปเพื่อให้ได้รับการเคารพบูชา  และเกียรติยศชื่อเสียง  กล่าวว่าอยู่ในระดับตัณหาจึงไม่ยั่งยืนถาวร

คำอธิบายฺ

บางครั้งการบำเพ็ญเพียรและความสมถะปฏิบัติไปเพื่อเรียกความสนใจจากผู้อื่นทำให้ตนเองได้รับเกียรติยศ  ความเคารพ  และบูชา  บุคคลในระดับตัณหาจะตระเตรียมเพื่อให้บริวารมากราบไหว้บูชา  ถวายทรัพย์สินเงินทองพร้อมทั้งล้างเท้าให้  ผู้บำเพ็ญเพียรที่เตรียมการอันผิดธรรมชาติเช่นนี้  พิจารณาว่าอยู่ในระดับตัณหา  ผลที่ได้รับจะไม่ถาวร  อาจทำต่อเนื่องได้ช่วงเวลาหนึ่ง  แต่จะไม่ยั่งยืน