ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบเจ็ด

ระดับแห่งความศรัทธา

โศลก 21

ยัท ทุ พรัทยุพะคารารทัฺม
พฺะลัม อุดดิชยะ วา พุนะฮฺ

ดียะเท ชะ พะริคลิชทัม
ทัด ดานัม ราจะสัม สมริทัมฺ

ยัทฺ  -  ซึ่ง, ทฺุ  -  แต่, พระทิฺ  -  อุพะคาระ-อารทัฺมฺ  -  เพื่อได้รับสิ่งตอบแทน, พฺะลัมฺ  -  ผล, อุดดิ ชยะฺ  -  ปรารถนา, วาฺ  -  หรือ, พุนะฮฺ  -  อีกครั้งหนึ่ง, ดียะเทฺ  -  ให้, ชะฺ  -  เช่นกัน, พะริคลิชทัมฺ  -  ไม่เต็มใจ, ทัทฺ  -  นั้น, ดานัมฺ  -  การให้ทาน, ราจะสัมฺ  -  ในระดับตัณหา, สมริทัมฺ  -  เข้าใจว่าเป็น

คำแปลฺ

แต่การให้ทานที่ให้ไปเพื่อหวังผลตอบแทนบางอย่าง  หรือปรารถนาผลประโยชน์ทางวัตถุ  หรือให้ด้วยอารมณ์ที่ไม่เต็มใจ  กล่าวว่าเป็นการให้ทานในระดับตัณหา

คำอธิบายฺ

การให้ทานบางครั้งทำไปเพื่อพัฒนาไปสู่อาณาจักรสวรรค์  บางครั้งมีปัญหามากมายและรู้สึกเสียใจภายหลังว่า  “ทำไมฉันต้องจ่ายเงินมากมายเพียงนี้?”  การให้ทานบางครั้งให้ไปภายใต้พันธกรณีที่ผู้บังคับบัญชาหรือผู้อาวุโสขอร้อง  การให้ทานเช่นนี้กล่าวว่าอยู่ในระดับตัณหา

มีมูลนิธิการกุศลมากมายที่ให้ของขวัญแก่สถาบันซึ่งมีการสนองประสาทสัมผัสดำเนินอยู่  การให้ทานเช่นนี้คัมภีร์พระเวทไม่แนะนำ  คัมภีร์พระเวทแนะนำการให้ทานเฉพาะในระดับความดีเท่านั้น