ได้อธิบายว่าการบำเพ็ญเพียร  พิธีบูชา  การให้ทาน  และอาหาร  แบ่งออกเป็นสามระดับคือ  ระดับความดี  ตัณหา  และอวิชชา  ไม่ว่าจะเป็นชั้นหนึ่ง  ชั้นสอง  หรือชั้นสามทั้งหมดอยู่ในสภาวะที่มีมลทินด้วยระดับแห่งธรรมชาติวัตถุ  แต่เมื่อมีจุดมุ่งหมายอยู่ที่องค์ภควาน  โอม  ทัท  สัทฺ  หรือบุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้า  ผู้ทรงเป็นอมตะ  สิ่งเหล่านี้กลายมาเป็นหนทางเพื่อความเจริญในวิถีทิพย์  ในคำสั่งสอนของพระคัมภีร์  จุดมุ่งหมายนี้ได้แสดงไว้  โดยเฉพาะ  โอม  ทัท  สัทฺ  สามคำนี้  แสดงถึงสัจธรรมหรือองค์ภควาน  เราจะพบคำว่า  โอมฺ  ในบทมนต์พระเวทเสมอ

ผู้ที่ไม่ปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ของพระคัมภีร์จะไม่บรรลุถึงสัจธรรม  เขาจะได้รับผลชั่วคราวแต่ไม่ใช่จุดมุ่งหมายสูงสุดของชีวิต  ข้อสรุปคือ  การให้ทาน  พิธีบูชาและการบำเพ็ญเพียร  ต้องกระทำในระดับความดี  หากทำในระดับตัณหาหรืออวิชชาแน่นอนว่าคุณภาพจะต่ำกว่า  คำสามคำ  โอม  ทัท  สัทฺ  เปล่งออกมาร่วมกับพระนามอันศักดิ์สิทธิ์ขององค์ภควาน  ตัวอย่างเช่น  โอม  ทัท  วิชโณฮฺ  เมื่อใดที่บทมนต์พระเวทหรือพระนามอันศักดิ์สิทธิ์ถูกเปล่งออกมาจะรวมคำว่า  โอมฺ  เข้าไปด้วย  ซึ่งวรรณกรรมพระเวทได้แสดงไว้  สามคำนี้นำมาจากบทมนต์พระเวท  โอม  อิทิ  เอทัด  บระฮมะโณ  เนดิชทัฺม  นามะ  (ริกเวดะ)ฺ  แสดงถึงจุดมุ่งหมายแรก  จากนั้น  ทัท  ทวัม  อสิ  (ชฺานโดกยะ  อุพะนิชัดฺ  6.8.7)แสดงถึงจุดมุ่งหมายที่สอง  และ  สัด  เอวะ  สะอุมยะ  (ชฺานโดกยะ  อุพะนิชัดฺ  6.2.1)  แสดงถึงจุดมุ่งหมายที่สาม  เมื่อรวมกันกลายมาเป็น  โอม  ทัท  สัทฺ  ในอดีต  เมื่อพระพรหมชีวิตแรกที่ถูกสร้างขึ้นมา  ทรงทำพิธีบูชา  และทรงแสดงถึงบุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้าด้วยสามคำนี้  ฉะนั้นหลักการเดียวกันนี้  พะรัมพะราฺ  ปฏิบัติตามเสมอมา  ดังนั้น  บทมนต์นี้มีความสำคัญอันยิ่งใหญ่  ภควัต-คีตาฺ  แนะนำว่างานใดที่กระทำควรทำไปเพื่อ  โอม  ทัท  สัทฺ  หรือเพื่อบุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้า  เมื่อบำเพ็ญเพียร  ให้ทาน  และประกอบพิธีบูชาด้วยสามคำนี้เท่ากับปฏิบัติในคริชณะจิตสำนึก  คริชณะจิตสำนึกเป็นการปฏิบัติเชิงวิทยาศาสตร์ในกิจกรรมทิพย์  ซึ่งสามารถนำเราให้กลับคืนสู่เหย้าคืนสู่องค์ภควาน  การปฏิบัติในวิถีทิพย์เช่นนี้จะไม่มีการสูญเสียพลังงานไป