ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบแปด

บทสรุปความสมบูรณ์
แห่งการเสียสละ

โศลก 16

ทะไทรวัม สะทิ คารทารัม
อาทมานัม เควะลัม ทุ ยะฮฺ

พัชยะทิ อคริทะ-บุดดิฺทวาน
นะ สะ พัชยะทิ ดุรมะทิฮฺ

ทะทระฺ  -  ที่นั่น, เอวัมฺ  -  ดังนั้น, สะทิฺ  -  เป็น, คารทารัมฺ  -  ผู้ปฏิบัติงาน, อาทมานัมฺ  -  ตัวเขา, เควะลัมฺ  -  เท่านั้น, ทฺุ  -  แต่, ยะฮฺ  -  ผู้ใดซึ่ง, พัชยะทิฺ  -  เห็น, อคริทะ-บุดดิฺทวาทฺ  -  เนื่องจากไม่มีปัญญา, นะฺ  -  ไม่เคย, สะฮฺ  -  เขา, พัชยะทิฺ  -  เห็น, ดุรมะทิฮฺ  -  โง่

คำแปลฺ

ดังนั้น  ผู้ที่คิดว่าตนเองเท่านั้นเป็นผู้กระทำ  โดยไม่พิจารณาถึงปัจจัยทั้งห้าแน่นอนว่าไม่มีปัญญา  และไม่สามารถเห็นสิ่งต่าง  ๆ  ตามความเป็นจริง

คำอธิบายฺ

คนโง่ไม่สามารถเข้าใจว่าองค์อภิวิญญาณทรงประทับในฐานะเป็นสหายอยู่ภายในและทรงดำเนินกิจกรรมต่าง  ๆ  ของเขา  ถึงแม้จะมีสาเหตุทางวัตถุ  เช่น  สถานที่  ผู้ปฏิบัติ  ความพยายาม  และประสาทสัมผัส  แต่สาเหตุสุดท้ายคือบุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้า  ฉะนั้น  เราไม่ควรเพียงแต่เห็นสาเหตุสี่ประการทางวัตถุเท่านั้น  แต่ควรเห็นสาเหตุที่มีศักยภาพสูงสุดด้วย  ผู้ที่ไม่เห็นองค์ภควานคิดว่าตนเองเป็นผู้กระทำ