ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบแปด

บทสรุปความสมบูรณ์
แห่งการเสียสละ

โศลก 30

พระวริททิม ชะ นิวริททิม ชะ
คารยาคารเย บฺะยาบฺะเยฺ

บันดัฺม โมคชัม ชะ ยา เวททิ
บุดดิฺฮ สา พารทฺะ สารททวิคีฺ

พระวริททิมฺ  -  กระทำ, ชะฺ  -  เช่นกัน, นิวริททิมฺ  -  ไม่ทำ, ชะฺ  -  และ, คารยะฺ  -  อะไรควรทำ, อคารเยฺ  -  และอะไรไม่ควรทำ, บฺะยะฺ  -  ความกลัว, อบฺะเยฺ  -  และความไม่กลัว, บันดัฺมฺ  -  พันธะ, โมคชัมฺ  -  ความอิสระ, ชะฺ  -  และ, ยาฺ  -  นั้นซึ่ง, เวททิฺ  -  รู้, บุดดิฺฮฺ  -  เข้าใจ, สาฺ  -  นั้น, พารทฺะฺ  -  โอ้ โอรสพระนางพริทฺา, สาททวิคีฺ  -  ในระดับความดี

คำแปลฺ

โอ้  โอรสพระนางพริทฺา  ความเข้าใจที่รู้ว่าอะไรควรทำและอะไรไม่ควรทำ  อะไรควรกลัวและอะไรไม่ควรกลัว  อะไรที่ผูกมัดและอะไรที่เป็นอิสระ  อยู่ในระดับความดี

คำอธิบายฺ

การกระทำตามคำชี้นำของพระคัมภีร์เรียกว่าพระวริททิฺ  หรือทำในสิ่งที่ควรและไม่ทำในสิ่งที่ไม่ได้แนะนำไว้  ผู้ที่ไม่รู้คำสั่งสอนของพระคัมภีร์ถูกพันธนาการอยู่ในกรรมและผลแห่งกรรม  ความเข้าใจที่สามารถแยกแยะด้วยปัญญาสถิตอยู่ในระดับความดี