ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบแปด

บทสรุปความสมบูรณ์
แห่งการเสียสละ

โศลก 32

อดฺารมัม ดฺารมัม อิทิ ยา
มันยะเท ทะมะสาวริทาฺ

สารวารทฺาน วิพะรีทามช ชะ
บุดดิฺฮ สา พารทฺะ ทามะสีฺ

อดฺารมัมฺ  -  ไม่มีศาสนา, ดฺารมัมฺ  -  ศาสนา, อิทิฺ  -  ดังนั้น, ยาฺ  -  ซึ่ง, มันยะเทฺ  -  คิด, ทะมะสาฺ  -  ด้วยความหลง, อาวริทาฺ  -  ปกคลุม, สารวะ-อารทฺานฺ  -  สิ่งทั้งหมด, วิพะรีทานฺ  -  ในทิศทางที่ผิด, ชะฺ  -  เช่นกัน, บุดดิฺฮฺ  -  ปัญญา, สาฺ  -  นั้น, พารทฺะฺ  -  โอ้ โอรสพระนาพริทฺา, ทามะสีฺ  -  ในระดับอวิชชา

คำแปลฺ

ความเข้าใจซึ่งพิจารณาว่า  ที่ไม่ใช่ศาสนาว่าเป็นศาสนา  และที่เป็นศาสนาว่าไม่ใช่ศาสนา  ภายใต้มนต์สะกดแห่งความหลงและความมืด  พยายามไปในทิศทางที่ผิดเสมอ  โอ้  พารทฺะ  อยู่ในระดับอวิชชา

คำอธิบายฺ

ปัญญาในระดับอวิชชาทำงานไปในทางตรงกันข้ามกับที่ควรจะเป็นเสมอยอมรับศาสนาซึ่งอันที่จริงไม่ใช่ศาสนา  และปฏิเสธศาสนาที่แท้จริง  มนุษย์ในอวิชชาเข้าใจดวงวิญญาณผู้ยิ่งใหญ่ว่าเป็นบุคคลธรรมดาสามัญ  และยอมรับบุคคลสามัญว่าเป็นดวงวิญญาณผู้ยิ่งใหญ่  พวกเขาคิดว่าสัจธรรมคือความไม่จริงและยอมรับสิ่งที่ไม่จริงว่าเป็นสัจธรรม  และดำเนินกิจกรรมทั้งหมดไปในวิถีทางที่ผิด  ดังนั้น  ปัญญาของพวกนี้จึงอยู่ในระดับอวิชชา