ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบแปด

บทสรุปความสมบูรณ์
แห่งการเสียสละ

โศลก 33

ดฺริทยา ยะยา ดฺาระยะเท
มะนะฮ-พราเณนดริยะ-คริยาฮฺ

โยเกนาพยะบิฺชาริณยา
ดฺริทิฮ สา พารทฺะ สาททวิคีฺ

ดฺริทยาฺ  -  ความมุ่งมั่น, ยะยาฺ  -  ซึ่ง, ดฺาระยะเทฺ  -  ค้ำจุน, มะนะฮฺ  -  ของจิตใจ, พราณะฺ  -  ชีวิต, อินดริยะฺ  -  และประสาทสัมผัส, คริยาฮฺ  -  กิจกรรม, โยเกนะฺ  -  ด้วยการปฏิบัติโยคะ, อัพยะ บิฺชาริณยาฺ  -  โดยไม่ขาดตอน, ดฺริทิฮฺ  -  ความมุ่งมั่น, สาฺ  -  นั้น, พารทฺะฺ  -  โอ้ โอรสพระนางพริทา, สาททวิคีฺ  -  ในระดับความดี

คำแปลฺ

โอ้  โอรสพระนางพริทฺา  ความมุ่งมั่นที่ไม่ขาดตอน  สนับสนุนด้วยความมั่นคงจากการปฏิบัติโยคะ  ทำให้ควบคุมกิจกรรมของจิตใจ  ชีวิต  และประสาทสัมผัสได้เป็นความมุ่งมั่นในระดับความดี

คำอธิบายฺ

โยคะหมายไว้เพื่อให้เข้าใจดวงวิญญาณสูงสุด  ผู้ที่ตั้งมั่นอย่างแน่วแน่ในดวงวิญญาณสูงสุดด้วยความมุ่งมั่น  ตั้งสมาธิจิต  ชีวิต  และกิจกรรมทางประสาทสัมผัสของตนอยู่ที่องค์ภควาน  ปฏิบัติในคริชณะจิตสำนึก  ความมุ่งมั่นเช่นนี้อยู่ในระดับความดี  คำว่า  อัพยะบิชาริณยาฺ  สำคัญมาก  เพราะแสดงว่าบุคคลปฏิบัติในคริชณะจิตสำนึกจะไม่ถูกเบี่ยงเบนด้วยกิจกรรมอื่น  ๆ