ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบแปด

บทสรุปความสมบูรณ์
แห่งการเสียสละ

โศลก 35

ยะยา สวัพนัม บฺะยัม โชคัม
วิชาดัม มะดัม เอวะ ชะฺ

นะ วิมุนชะทิ ดุรเมดฺา
ดฺริทิฮ สา พารทฺะ ทามะสีฺ

ยะยาฺ  -  ซึ่ง, สวัพนัมฺ  -  ฝัน, บฺะยัมฺ  -  ความกลัว, โชคัมฺ  -  ความเศร้าโศก, วิชาดัมฺ  -  อารมณ์เสีย, มะดัมฺ  -  ความหลง, เอวะฺ  -  แน่นอน, ชะฺ  -  เช่นกัน, นะฺ  -  ไม่เคย, วิมุนชะทิฺ  -  เขายกเลิก, ดุรเมดฺาฺ  -  ไม่มีปัญญา, ดฺริทิฮฺ  -  ความมุ่งมั่น, สาฺ  -  นั้น, พารทฺะฺ  -  โอ้ โอรสพระนางพริทฺา, ทามะสีฺ  -  ในระดับอวิชชา

คำแปลฺ

และความมุ่งมั่นที่ไม่สามารถอยู่เหนือความฝัน  ความกลัว  ความเศร้าโศกอารมณ์เสีย  และความหลง  ความมุ่งมั่นที่ไร้สติปัญญาเช่นนี้  โอ้  โอรสพระนางพริทฺา  อยู่ในระดับแห่งความมืด

คำอธิบายฺ

เราไม่ควรสรุปว่าบุคคลในระดับความดีจะไม่ฝัน  ณ  ที่นี้  “ความฝัน”หมายความว่านอนมากเกินไป  ความฝันเกิดขึ้นเสมอไม่ว่าในระดับความดี  ตัณหา  หรืออวิชชา  ความฝันเป็นปรากฏการณ์ทางธรรมชาติ  แต่พวกที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการนอนมากเกินไป  ผู้ไม่สามารถหลีกเลี่ยงความยโสในการรื่นเริงกับสิ่งของทางวัตถุ  ผู้ที่ฝันว่าเป็นเจ้าเหนือโลกวัตถุเสมอ  และผู้ที่ชีวิต  จิตใจ  และประสาทสัมผัสที่ใช้ไปในทางนี้พิจารณาว่ามีความมุ่งมั่นอยู่ในระดับอวิชชา