ผู้ที่มีความสุขอยู่กับความเกียจคร้านและการนอน  แน่นอนว่าอยู่ในระดับของความมืดแห่งอวิชชา  ผู้ที่ไม่รู้ว่าอะไรควรทำและอะไรไม่ควรทำก็อยู่ในระดับอวิชชาเช่นกัน  บุคคลที่อยู่ในระดับนี้ทุกสิ่งทุกอย่างคือความหลง  ไม่มีความสุขทั้งในตอนต้นหรือตอนจบ  บุคคลที่อยู่ในระดับตัณหาอาจมีความสุขอยู่บ้างในตอนต้นแต่ไม่ยั่งยืนและจะเป็นความทุกข์ในตอนจบ  แต่สำหรับบุคคลในระดับอวิชชาจะมีแต่ความทุกข์เพียงอย่างเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ