การเสียสละที่แท้จริงหมายความว่า  เราควรคิดอยู่เสมอว่าตนเองเป็นละอองอณูขององค์ภควาน  ดังนั้น  จึงคิดว่าไม่มีสิทธิ์จะรื่นเริงกับผลงานของตน  เนื่องจากเป็นละอองอณูขององค์ภควาน  ผลงานของเราต้องถวายให้พระองค์รื่นเริง  นี่คือคริชณะจิตสำนึกที่แท้จริง  บุคคลปฏิบัติในคริชณะจิตสำนึกเป็น  สันนยาสีฺ  หรือผู้มีชีวิตสละโลกที่แท้จริง  ด้วยความคิดเช่นนี้เราจึงมีความพึงพอใจ  เพราะว่าเราปฏิบัติเพื่อองค์ภควานโดยแท้จริง  ดังนั้น  จึงไม่ยึดติดกับสิ่งใด  ๆ  ที่เป็นวัตถุ  เราจะเคยชินกับการไม่หาความสุขกับสิ่งใดที่นอกเหนือจากความสุขทิพย์ซึ่งได้รับจากการรับใช้พระองค์  สันนยาสีฺ  ควรเป็นอิสระจากผลกรรม  จากกรรมในอดีตของตน  แต่บุคคลในคริชณะจิตสำนึกบรรลุถึงความสมบูรณ์โดยปริยาย  โดยไม่ต้องอุปสมบทในระดับที่สมมติว่าเป็นชีวิตสละโลกระดับจิตเช่นนี้เรียกว่า  โยการูดฺะฺ  หรือระดับสมบูรณ์แห่งโยคะ  ดังที่ได้ยืนยันไว้ในบทที่สามว่า  ยัส  ทุ  อาทมะ-ระทิร  เอวะ  สยาทฺ  เป็นผู้ที่มีความพึงพอใจในตนเองและไม่มีความกลัวต่อผลกรรมใด  ๆ  จากการกระทำของตนเอง