เมื่อบริสุทธิ์ขึ้นด้วยปัญญาเขาจะรักษาตัวให้อยู่ในระดับความดี  ดังนั้น  จึงเป็นผู้ควบคุมจิตใจได้และตั้งอยู่ในสมาธิเสมอ  โดยไม่ยึดติดกับอายตนะภายนอกเพื่อสนองประสาทสัมผัส  จึงเป็นอิสระจากการยึดติดและความเกลียดชังในกิจกรรมของตนเอง  บุคคลที่ไม่ยึดติดเช่นนี้  โดยธรรมชาติชอบอยู่ในที่สันโดษไม่รับประทานอาหารมากเกินความจำเป็น  ควบคุมกิจกรรมของร่างกายและจิตใจของตนเองได้  ไม่มีอหังการเพราะไม่ยอมรับว่าร่างกายเป็นตัวเขาเอง  และไม่ปรารถนาที่จะทำให้ร่างกายอ้วนท้วนแข็งแรงจากการยอมรับเอาสิ่งของวัตถุต่าง  ๆ  มากมาย  เนื่องจากไม่มีแนวคิดแห่งชีวิตทางร่างกายจึงไม่มีความยโสอย่างผิด  ๆ  มีความพึงพอใจกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้มาด้วยพระกรุณาธิคุณขององค์ภควาน  ไม่มีความโกรธที่ไม่ได้สนองประสาทสัมผัสและไม่พยายามได้มาซึ่งอายตนะภายนอก  เมื่อเป็นอิสระจากอหังการโดยสมบูรณ์และไม่ยึดติดกับสิ่งของวัตถุทั้งหลาย  นั่นคือระดับความรู้แจ้งแห่งตนของ  บระฮมันฺ  ระดับนี้เรียกว่า  บระฮมะ-บํูทะฺ  เมื่อเป็นอิสระจากแนวคิดแห่งชีวิตทางวัตถุเขาจะไม่มีความเร่าร้อน  ได้อธิบายไว้ใน  ภควัต-คีตาฺ  (2.70  )  ว่า

“บุคคลผู้ไม่ถูกรบกวนจากความต้องการที่ไหลมาอย่างไม่หยุดยั้ง  เหมือนกับแม่น้ำที่ไหลลงสู่มหาสมุทรซึ่งเต็มเปี่ยมแต่นิ่งสงบอยู่ตลอดเวลา  เขาผู้นี้เท่านั้นที่ได้รับความสงบ  ไม่ใช่บุคคลผู้ดิ้นรนเพื่อสนองความต้องการเหล่านี้”