ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบแปด

บทสรุปความสมบูรณ์
แห่งการเสียสละ

โศลก 65

มัน-มะนา บฺะวะ มัด-บัฺคโธ
มัด-ยาจี มาม นะมัสคุรฺุ

มาม เอไวชยะสิ สัทยัม เท
พระทิจาเน พริโย ่สิ เมฺ

มัท-มะนาฮฺ  -  ระลึกถึงข้า, บฺะวะฺ  -  เพียงมาเป็น, มัท-บัฺคธะฮฺ  -  สาวกของข้า, มัทยาจีฺ  -  เป็นผู้บูชาข้า, มามฺ  -  แด่ข้า, นะมัสคุรฺุ  -  ถวายความเคารพ, มามฺ  -  แด่ข้า, เอวะฺ  -  แน่นอน, เอชยะสิฺ  -  เธอจะมา, สัทยัมฺ  -  อย่างแท้จริง, เทฺ  -  แก่เธอ, พระทิจาเนฺ  -  ข้าสัญญา, พริยะฮฺ  -  ที่รัก, อสิฺ  -  เธอเป็น, เมฺ  -  ของข้า

คำแปลฺ

ระลึกถึงข้าเสมอ  มาเป็นสาวกของข้า  บูชาข้า  และถวายความเคารพแด่ข้า  ดังนี้เธอจะมาหาข้าอย่างแน่นอน  ข้าสัญญาเช่นนี้เพราะเธอเป็นสหายที่รักยิ่งของข้า

คำอธิบายฺ

ส่วนลับที่สุดของความรู้คือมาเป็นสาวกผู้บริสุทธิ์ของคริชณะ  ระลึกถึงพระองค์เสมอ  และปฏิบัติเพื่อพระองค์  เราไม่ควรมาเป็นนักปฏิบัติสมาธิแค่เป็นเพียงพิธีกรรมแต่ควรหล่อหลอมชีวิตให้มีโอกาสระลึกถึงคริชณะเสมอ  เราควรปฏิบัติในวิธีที่กิจกรรมประจำวันของเราทั้งหมดเชื่อมสัมพันธ์กับคริชณะและควรตระเตรียมชีวิตให้เป็นเช่นนี้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงจนไม่สามารถคิดถึงอย่างอื่นนอกจากคริชณะ  และคำสัญญาขององค์ภควานก็คือผู้ใดที่อยู่ในคริชณะจิตสำนึกที่บริสุทธิ์เช่นนี้จะกลับคืนสู่พระตำหนักของพระองค์  สถานที่ที่เราจะปฏิบัติอย่างใกล้ชิดและอยู่กับคริชณะซึ่ง  ๆ  หน้า  ส่วนลับที่สุดของความรู้นี้ได้ตรัสแก่อารจุนะเพราะว่าอารจุนะทรงเป็นสหายรักของ  คริชณะ  ทุกๆ  คนที่ปฏิบัติตามวิถีทางของอารจุนะจะกลายมาเป็นสหายรักของคริชณะและจะบรรลุถึงความสมบูรณ์เหมือนกับอารจุนะ

คำพูดเหล่านี้เน้นว่า  เราควรตั้งสมาธิจิตอยู่ที่คริชณะ  รูปลักษณ์สองกร  ทรงขลุ่ย  เด็กน้อยที่มีผิวสีน้ำเงิน  มีดวงหน้าอันงดงาม  และมีหางนกยูงประดับอยู่ที่พระเกศามีคำพรรณนาถึงคริชณะที่พบใน  บระฮมะ-สัมฮิทาฺ  และวรรณกรรมอื่น  ๆ  เราควรตั้งจิตมั่นอยู่ที่รูปลักษณ์เดิมแท้ขององค์ภควานชรีคริชณะโดยไม่เบี่ยงเบนความสนใจไปที่รูปลักษณ์อื่นใดของพระองค์  องค์ภควานทรงมีรูปลักษณ์มากมายเช่น  พระวิชณุ  พระนารายณ์  พระราม  พระวะราฮะ  ฯลฯ  แต่สาวกควรตั้งสมาธิจิตอยู่ที่รูปลักษณ์ที่ทรงปรากฏอยู่ต่อหน้าอารจุนะ  การตั้งสมาธิจิตอยู่ที่คริชณะเป็นส่วนลับที่สุดของความรู้และได้เปิดเผยต่ออารจุนะเช่นนี้  เพราะว่าอารจุนะทรงเป็นสหายที่รักยิ่งของคริชณะ