ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบแปด

บทสรุปความสมบูรณ์
แห่งการเสียสละ

โศลก 77

ทัช ชะ สัมสมริทยะ สัมสมริทยะ
รูพัม อะทิ-อัดบํุทัม ฮะเรฮฺ

วิสมะโย เม มะฮาน ราจัน
ฮริชยามิ ชะ พุนะฮ พุนะฮฺ

ทัทฺ  -  นั้น, ชะฺ  -  เช่นกัน, สัมสมริทยะฺ  -  ความจำ, สัมสมริทยะฺ  -  ความจำ, รูพัมฺ  -  รูปลักษณ์, อทิฺ  -  ยิ่งใหญ่, อัดบํุทัมฺ  -  อัศจรรย์, ฮะเรฮฺ  -  ขององค์คริชณะ, วิสมะยะฮฺ  -  อัศจรรย์ใจ, เมฺ  -  ของข้า, มะฮานฺ  -  ยิ่งใหญ่, ราจันฺ  -  โอ้ พระราชา, ฮริชยามิฺ  -  ข้ารื่นเริง, ชะฺ  -  เช่นกัน, พุนะฮ พุนะฮฺ  -  ครั้งแล้วครั้งเล่า

คำแปลฺ

โอ้  พระราชา  ขณะที่ระลึกถึงรูปลักษณ์อันเลอเลิศขององค์คริชณะ  ข้าพเจ้ารู้สึกอัศจรรย์ใจมากยิ่งขึ้น  และร่าเริงครั้งแล้วครั้งเล่า

คำอธิบายฺ

ด้วยพระกรุณาธิคุณของวิยาสะปรากฏว่าสันจะยะสามารถเห็นรูปลักษณ์จักรวาลของคริชณะที่ทรงแสดงให้อารจุนะทรงเห็นเช่นกัน  แน่นอนที่ได้กล่าวว่าองค์คริชณะทรงไม่เคยแสดงรูปลักษณ์นี้มาก่อน  แต่ทรงแสดงให้แก่อารจุนะเท่านั้น  ถึงกระนั้น  สาวกผู้ยิ่งใหญ่บางท่านสามารถเห็นรูปลักษณ์จักรวาลของคริชณะด้วยเช่นกันขณะที่แสดงให้อารจุนะ  วิยาสะก็เป็นหนึ่งในสาวกเหล่านั้น  ท่านเป็นหนึ่งในสาวกผู้ยิ่งใหญ่ขององค์ภควาน  และยังพิจารณาว่าท่านเป็นอวตารผู้ทรงพลังของคริชณะ  วิยาสะทรงเปิดเผยประเด็นนี้แก่สันจะยะสาวกของท่านผู้ระลึกถึงรูปลักษณ์อันน่าอัศจรรย์ของคริชณะที่แสดงให้อารจุนะ  และรื่นเริงครั้งแล้วครั้งเล่า