ภควัต-คีตาฺ  เริ่มด้วยคำถามของดฺริทะราชทระ  ผู้หวังให้โอรสของพระองค์ได้รับชัยชนะ  ซึ่งมีนักรบผู้ยิ่งใหญ่  เช่น  บีฺชมะ  โดรณะ  และคารณะช่วย  ดฺริทะราชทระหวังว่าฝ่ายของพระองค์จะได้รับชัยชนะ  หลังจากได้อธิบายถึงภาพที่สมรภูมิ  สันจะยะกล่าวต่อพระราชาว่า  “พระองค์ทรงคิดถึงชัยชนะ  แต่ความเห็นของข้าพเจ้าคือ  ที่ใดที่มีคริชณะและอารจุนะที่นั่นจะมีความโชคดีทั้งหมด”  ดฺริทะราชทระไม่สามารถคาดหวังชัยชนะให้ฝ่ายพระองค์  แน่นอนว่าชัยชนะจะเป็นของฝ่ายอารจุนะเพราะว่าคริชณะทรงอยู่ที่นั่น  การที่คริชณะทรงยอมรับตำแหน่งสารถีให้อารจุนะเป็นการแสดงถึงความมั่งคั่งอีกประการหนึ่ง  คริชณะทรงเปี่ยมไปด้วยความมั่งคั่งทั้งปวง  และการเสียสละก็เป็นหนึ่งในนั้น  มีตัวอย่างมากมายเกี่ยวกับการเสียสละเช่นนี้  เพราะคริชณะทรงเป็นปรมาจารย์แห่งการเสียสละ

อันที่จริงเป็นการต่อสู้ระหว่างดุรโยดฺะนะและยุดิฺชทิฺระ  อารจุนะทรงต่อสู้เพื่อพระเชษฐา  ยุดิฺชทิฺระ  เนื่องจากคริชณะและอารจุนะทรงอยู่ฝ่ายยุดิฺชทิฺระ  ชัยชนะของยุดิฺชทิฺระจึงเป็นที่แน่นอน  การทำศึกสงครามก็เพื่อตัดสินว่าใครจะเป็นผู้ปกครองโลกสันจะยะทำนายว่าอำนาจจะย้ายไปอยู่ที่ยุดิฺชทิฺระ  และยังทำนาย  ณ  ที่นี้ว่าหลังจากได้รับชัยชนะในสงครามนี้แล้ว  ยุดิฺชทิฺระจะเจริญรุ่งเรื่องมากยิ่งขึ้น  เพราะไม่เพียงเป็นผู้มีคุณธรรมและมีบุญเท่านั้น  แต่ยุดิฺชทิฺระยังเป็นผู้มีศีลธรรมอย่างเคร่งครัดโดยไม่เคยตรัสคำโกหกเลยแม้แต่ครั้งเดียวในชีวิต

มีบุคคลผู้ด้อยปัญญามากมายที่คิดว่า  ภควัต-คีตาฺ  เป็นการสนทนาประเด็นต่าง  ๆ  ระหว่างเพื่อนสองคนที่สมรภูมิ  และหนังสือเล่มนี้ไม่สามารถเป็นพระคัมภีร์ได้บางคนอาจต่อต้านว่าคริชณะทรงยุยงให้อารจุนะต่อสู้ซึ่งผิดศีลธรรม  แต่ความจริงของสถานการณ์ได้กล่าวไว้อย่างชัดเจน  ภควัต-คีตาฺ  เป็นคำสั่งสอนศีลธรรมสูงสุด  คำสั่งสอนศีลธรรมสูงสุดได้กล่าวไว้ในบทที่เก้า  โศลกสามสิบสี่ว่า  มัน-มะนา  บฺะวะ  มัด-  บัฺคธะฮฺ  เราต้องมาเป็นสาวกของคริชณะ  และแก่นสารสาระของศาสนาทั้งหมดคือการศิโรราบต่อคริชณะ  (สารวะ-ดฺารมาน  พะรายัจยะ  มาม  เอคัม  ชะระณัม  วระจะฺ  )  คำสั่งสอนต่าง  ๆ  ของ  ภควัต-คีตาฺ  รวมกันเป็นวิธีการสูงสุดแห่งศาสนาและศีลธรรม  วิธีการอื่น  ๆ  ทั้งหมดอาจทำให้บริสุทธิ์และอาจนำมาสู่วิธีการนี้  แต่คำสั่งสุดท้ายของ  ภควัต-  คีตาฺ  เป็นคำสุดท้ายในศีลธรรมและศาสนาทั้งหมด  คือศิโรราบต่อคริชณะ  นี่คือคำสรุปของบทที่สิบแปด

จาก  ภควัต-คีตาฺ  เราสามารถเข้าใจว่าการรู้แจ้งตนเองด้วยการคาดคะเนทางปรัชญา  และด้วยการทำสมาธิเป็นวิธีการหนึ่ง  แต่การศิโรราบต่อคริชณะโดยบริบูรณ์เป็นความสมบูรณ์สูงสุด  นี่คือแก่นสารสาระแห่งคำสอนต่าง  ๆ  ของ  ภควัต-คีตาฺ  วิถีทางแห่งหลักปฏิบัติโดยประมาณตามระดับชีวิตทางสังคม  และตามวิชาต่าง  ๆ  ทางศาสนาอาจเป็นวิธีลับแห่งความรู้  แต่ถึงแม้ว่าพิธีกรรมทางศาสนาเป็นความลับ  การทำสมาธิและการพัฒนาความรู้เป็นความลับยิ่งขึ้นไปอีก  และการศิโรราบต่อคริชณะในการอุทิศตนเสียสละรับใช้ในคริชณะจิตสำนึกอย่างสมบูรณ์เป็นคำสั่งสอนที่ลับสุดยอด  นั่นคือแก่นสารสาระของบทที่สิบแปด

อีกลักษณะหนึ่งของ  ภควัต-คีตาฺ  คือสัจธรรมที่แท้จริงคือคริชณะ  บุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้า  สัจธรรมที่สมบูรณ์รู้แจ้งได้ในสามลักษณะคือ  บระฮมันฺ  อันไร้รูปลักษณ์  พะระมาทมาฺ  ภายในหัวใจของทุกคน  และในที่สุด  คริชณะบุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้า  ความรู้อันสมบูรณ์แห่งสัจธรรมหมายถึงความรู้อันบริบูรณ์แห่งคริชณะ  หากเราเข้าใจคริชณะ  ความรู้ในสาขาวิชาต่าง  ๆ  ทั้งหมดก็เป็นส่วนหนึ่งแห่งการเข้าใจนั้นคริชณะทรงเป็นทิพย์เนื่องจากทรงสถิตในพลังงานเบื้องสูงนิรันดรของพระองค์เสมอ  สิ่งมีชีวิตปรากฏออกมาจากพลังงานของพระองค์  และแบ่งออกเป็นสองประเภทคือพันธนิรันดรและอิสรนิรันดร  สิ่งมีชีวิตเหล่านี้มีจำนวนนับไม่ถ้วน  พิจารณาว่าเป็นละอองอณูของคริชณะ  พลังงานวัตถุปรากฏเป็นยี่สิบสี่ธาตุ  การสร้างมีผลกระทบมาจากกาลเวลาอมตะ  พลังงานเบื้องต่ำเป็นผู้สร้างและทำลาย  การปรากฏแห่งโลกจักรวาลนี้ปรากฏให้เห็นและไม่เห็นซ้ำแล้วซ้ำอีก

ใน  ภควัต-คีตาฺ  ได้สนทนาหัวข้อหลักห้าประเด็นคือ  องค์ภควานบุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้า  ธรรมชาติวัตถุ  สิ่งมีชีวิต  กาลเวลาอมตะ  และกิจกรรมต่าง  ๆ  ทั้งหลายทั้งหมดขึ้นอยู่กับ  คริชณะ  บุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้า  แนวคิดทั้งหมดแห่งสัจธรรมเช่น  บระฮมันฺ  อันไร้รูปลักษณ์  พะระมาทมาฺ  ภายในหัวใจของทุกคน  และแนวคิดทิพย์อื่นๆ  มีอยู่ภายในประเด็นแห่งการเข้าใจองค์ภควาน  ถึงแม้ว่าโดยผิวเผิน  องค์ภควาน  สิ่งมีชีวิต  ธรรมชาติวัตถุ  และกาลเวลาดูเหมือนจะแตกต่างกัน  ไม่มีสิ่งใดแตกต่างไปจากองค์ภควาน  แต่พระองค์ทรงแตกต่างจากทุกสิ่งทุกอย่างเสมอ  ปรัชญาขององค์เชธันญะคือ  “เป็นหนึ่งเดียวกันและแตกต่างกันอย่างไม่สามารถมองเห็นได้”  ระบบปรัชญานี้รวมกันเป็นความรู้อันสมบูรณ์แห่งสัจธรรม

สิ่งมีชีวิตในสถานภาพเดิมแท้เป็นดวงวิญญาณบริสุทธิ์  เหมือนกับละอองอณูของดวงวิญญาณสูงสุด  ดังนั้น  องค์คริชณะทรงอาจเปรียบเทียบได้กับดวงอาทิตย์  และสิ่งมีชีวิตเปรียบเทียบได้กับแสงอาทิตย์  เนื่องจากสิ่งมีชีวิตเป็นพลังงานพรมแดนของคริชณะ  จึงมีแนวโน้มที่จะสัมผัสกับไม่พลังงานวัตถุก็พลังงานทิพย์  อีกนัยหนึ่ง  สิ่งมีชีวิตสถิตระหว่างสองพลังงานขององค์ภควาน  และเนื่องจากอยู่ในพลังงานที่สูงกว่าของพระองค์จึงมีความเป็นอิสระอยู่เล็กน้อย  เมื่อใช้อิสรภาพเล็กน้อยที่มีอยู่อย่างถูกต้องเขาจะมาอยู่ภายใต้คำสั่งโดยตรงของคริชณะ  ดังนั้น  จึงบรรลุถึงสภาวะปรกติธรรมดาในพลังอำนาจที่ให้ความสุข