ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สอง

บทสรุป ภควัต-คีตา

โศลก 10

ทัม อุวาชะ ฮริชีเคชะฮ
พระฮะสันน อิวะ บฺาระทะฺ

เสนะโยร อุบฺะโยร มัดฮเย
วิชีดันทัม อิดัม วะชะฮฺ

ทัมฺ  -  แต่เขา, อุวาชะฺ  -  ตรัส, ฮริชีเคชะฮฺ  -  คริชณะเจ้าแห่งประสาทสัมผัส, พระฮะสันฺ  -  ทรงแย้มพระสรวล, อิวะฺ  -  เหมือนเช่นนั้น, บฺาระทะฺ  -  โอ้ ดฺริทะราชทระผู้สืบราชวงศ์บฺาระทะ, เสนะโยฮฺ  -  ของศัตรู, อุบฺะโยฮฺ  -  ของทั้งสองฝ่าย, มัดฺเยฺ  -  ระหว่าง, วิชีดันทัมฺ  -  แด่ผู้ที่มีความโศกเศร้า, อิดัมฺ  -  ต่อไปนี้, วะชะฮฺ  -  คำพูด

คำแปลฺ

โอ้  ผู้สืบราชวงศ์บฺะระทะ  ขณะนั้นคริชณะทรงแย้มพระสรวลอยู่ท่ามกลางกองทัพทั้งสองฝ่าย  และตรัสแด่อารจุนะผู้ทรงเปี่ยมไปด้วยความเศร้าโศก  ดังต่อไปนี้

คำอธิบายฺ

การสนทนาได้ดำเนินต่อไประหว่างสหายสนิทผู้ทรงมีพระนามว่าฮริชีเคชะและกุดาเคชะ  ในฐานะที่เป็นสหายทั้งคู่ทรงอยู่ในระดับเดียวกัน  แต่เมื่อองค์หนึ่งอาสามาเป็นศิษย์  คริชณะทรงแย้มพระสรวลเพราะสหายของพระองค์ยอมมาเป็นศิษย์  ในฐานะที่เป็นเจ้าของมวลชีวิตพระองค์ทรงอยู่ในสถานภาพที่เหนือกว่า  คือเป็นพระอาจารย์ของทุก  ๆชีวิต  แต่พระองค์ทรงยอมมาเป็นสหาย  เป็นโอรส  หรือเป็นที่รักของสาวกผู้ปรารถนาให้พระองค์แสดงบทเหล่านี้  เมื่อได้รับการยอมรับให้เป็นพระอาจารย์ก็ทรงรับบทนี้ทันทีและตรัสต่อสาวกเยี่ยงพระอาจารย์ด้วยสุรเสียงอันหนักแน่น  การสนทนาระหว่างพระอาจารย์และศิษย์แลกเปลี่ยนกันอย่างเปิดเผยต่อหน้ากองทัพทั้งสองฝ่ายเพื่อประโยชน์ของทุกคน  ฉะนั้น  การสนทนา  ภคัวต-คีตาฺ  มิใช่สำหรับเฉพาะบุคคล  สมาคม  หรือเฉพาะสังคมใดสังคมหนึ่งเท่านั้น  แต่สำหรับทุก  ๆ  คน  ไม่ว่าจะเป็นมิตรหรือเป็นศัตรูก็มีสิทธิ์รับฟังได้เท่าเทียมกัน