ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สอง

บทสรุป ภควัต-คีตา

โศลก 15

ยัม ฮิ นะ วิยะทฺะยันทิ เอเท
พุรุชัม พุรุชารชะบฺะฺ

สะมะ-ดุฮคฺะ-สุคัม ดีรัม
โส 'มริทัทวายะ คัลพะเทฺ

ยัมฺ  -  ผู้ซึ่ง, ฮิฺ  -  แน่นอน, นะฺ  -  ไม่เคย, วิยะทฺะยันทิฺ  -  มีความทุกข์, เอเทฺ  -  ทั้งหมดนี้, พุรุชัมฺ  -  แด่บุคคล, พุรุชะ-ริชะบฺะฺ  -  โอ้ ผู้ประเสริฐสุดในหมู่มนุษย์, สะมะฺ  -  ไม่เปลี่ยนแปลง, ดุฮคฺะฺ  -  ในความทุกข์, สุคัฺมฺ  -  และความสุข, ดีรัมฺ  -  ความอดทน, สะฮฺ  -  เขา, อมริทัทวายะฺ  -  เพื่ออิสรภาพ, คัลพะเทฺ  -  พิจารณาว่ามีสิทธิ์

คำแปลฺ

โอ้  ผู้ประเสริฐสุดในหมู่มนุษย์  (อารจุนะ)  ผู้ที่ไม่หวั่นไหวต่อความสุขและความทุกข์และมีความมั่นคงในทั้งสองสิ่ง  เป็นผู้มีสิทธิ์เพื่อความหลุดพ้นอย่างแน่นอน

คำอธิบายฺ

ผู้ใดมีความแน่วแน่มั่นคงเพื่อความเจริญแห่งความรู้แจ้งทิพย์  และสามารถทนต่อการโจมตีของทั้งความทุกข์และความสุข  เป็นผู้มีสิทธิ์เพื่อความหลุดพ้นอย่างแน่นอน  ในสถาบัน  วารณาชระมะฺ  ระดับที่สี่ของชีวิตเรียกว่าระดับสละโลก  (สันนยาสะฺ)เป็นสภาวะที่ต้องใช้ความอุตสาหะมาก  แต่ผู้ที่มีความจริงจังในการทำให้ชีวิตของตนสมบูรณ์จะต้องบรรพชาในระดับ  สันนยาสะฺ  อย่างแน่นอน  ถึงแม้จะมีความยากลำบากอย่างมากมาย  ความยากลำบากโดยทั่วไปเกิดขึ้นจากการที่ต้องตัดความสัมพันธ์ทางครอบครัว  ยกเลิกความสัมพันธ์กับภรรยาและบุตรธิดา  ถ้าหากว่าใครสามารถอดทนต่อความยากลำบากเช่นนี้ได้  หนทางรู้แจ้งแห่งดวงวิญญาณของเขาจะสมบูรณ์อย่างแน่นอน  ในทำนองเดียวกัน  การปฏิบัติหน้าที่ของอารจุนะในฐานะ  คชัทริยะฺ  ทรงได้รับการชี้นำให้มีความวิริยะอุตสาหะ  ถึงแม้ว่าจะเป็นความยากลำบากที่จะต้องสู้รบกับสมาชิกในครอบครัวของตนเองหรือผู้ที่พระองค์รัก  องค์เชธันญะทรงบรรพชาในระดับ  สันนยาสะฺ  เมื่อพระชนมายุเพียงยี่สิบสี่พรรษาในขณะที่ภรรยาสาวและพระมารดาผู้สูงวัยไม่มีใครดูแล  ซึ่งยังต้องพึ่งพระองค์อยู่  แต่เพื่อเหตุผลที่สูงกว่าจึงจำเป็นต้องบรรพชาในระดับ  สันนยาสะฺ  และทรงมีความแน่วแน่มั่นคงในการปฏิบัติหน้าที่ที่สูงกว่า  นี่คือวิถีทางเพื่อบรรลุถึงความหลุดพ้นจากพันธนาการทางวัตถุ