พิธีกรรมและการบูชาที่กล่าวไว้ในบท  คารมะ-คาณดะฺ  ของวรรณกรรมพระเวทมีไว้เพื่อส่งเสริมการค่อย  ๆ  พัฒนาความรู้แจ้งแห่งตน  และจุดมุ่งหมายของการรู้แจ้งแห่งตนเอง  ได้กล่าวไว้อย่างชัดเจนในบทที่สิบห้าของ  ภควัต-คีตาฺ  (15.15)  ว่า  จุดมุ่งหมายของการศึกษาคัมภีร์พระเวทเพื่อให้ทราบถึงองค์ชรีคริชณะผู้ทรงเป็นแหล่งกำเนิดแรกของสรรพสิ่ง  ดังนั้น  การรู้แจ้งตนเองหมายถึงการเข้าใจคริชณะและความสัมพันธ์นิรันดรที่เรามีต่อพระองค์  ความสัมพันธ์ของสิ่งมีชีวิตที่มีต่อคริชณะ  ได้กล่าวไว้ในบทที่สิบห้าของ  ภควัต-คีตาฺ  (15.7)  เช่นกันว่า  สิ่งมีชีวิตเป็นละอองอณูของคริชณะ  ฉะนั้นการฟื้นฟูคริชณะจิตสำนึกของปัจเจกชีวิตจึงเป็นระดับที่สมบูรณ์สูงสุดของวิชาพระเวท  ชรีมัด-บฺากะวะธัมฺ  (3.33.7)  ได้ยืนยันไว้ดังต่อไปนี้

“โอ้  องค์ภควาน  บุคคลผู้สวดภาวนาพระนามอันศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์  แม้เกิดในตระกูลต่ำ  เช่น  ชัณดาละฺ  (คนกินสุนัข)  จะสถิตในระดับสูงสุดแห่งการรู้แจ้งตนเอง  บุคคลเช่นนี้ต้องปฏิบัติการบำเพ็ญเพียรและการบูชานานัปการตามพิธีกรรมพระเวท  และศึกษาวรรณกรรมพระเวทมาแล้วหลายต่อหลายครั้งหลังจากได้อาบน้ำในสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์ทุกแห่งของนักบุญ  บุคคลนี้พิจารณาว่าดีที่สุดในครอบครัวอารยัน”

ดังนั้น  เราต้องมีปัญญาพอที่จะเข้าใจจุดมุ่งหมายของพระเวท  โดยไม่ยึดติดกับพิธีกรรมเท่านั้น  และต้องไม่ปรารถนาจะพัฒนาตนเองไปสู่อาณาจักรสวรรค์  เพื่อคุณภาพแห่งการสนองประสาทสัมผัสที่ดีกว่า  เป็นไปไม่ได้สำหรับคนธรรมดาทั่วไปในยุคนี้  ที่จะปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ทั้งหมดในพิธีกรรมพระเวท  หรือจะศึกษา  เวดานธะฺและ  อุพะนิชัดฺ  อย่างละเอียดถี่ถ้วน  เพราะต้องใช้เวลา  พลังงาน  ความรู้  และทรัพยากรอย่างมากมายเพื่อปฏิบัติตามจุดมุ่งหมายต่าง  ๆ  ของพระเวท  จึงเป็นไปได้ยากมากในยุคนี้  อย่างไรก็ดี  จุดประสงค์ที่ดีที่สุดของวัฒนธรรมพระเวทสามารถตอบสนองได้ด้วยการสวดภาวนาพระนามอันศักดิ์สิทธิ์ขององค์ภควาน  ดังที่องค์เชธันญะผู้จัดส่งมวลวิญญาณที่ตกต่ำ  เมื่อนักวิชาการพระเวทผู้ยิ่งใหญ่ชื่อ  พระคาชานันดะ  สะรัสวะที  ถามองค์เชธันญะว่า  ทำไมมาสวดภาวนาพระนามอันศักดิ์สิทธิ์ขององภควานเหมือนเป็นคนเจ้าอารมณ์  แทนที่จะไปศึกษาปรัชญา  เวดานธะฺ  องค์เชธันญะทรงตอบว่าพระอาจารย์เห็นว่าพระองค์ทรงเบาปัญญายิ่งนัก  ดังนั้น  ท่านจึงขอร้องให้ไปสวดภาวนาพระนามอันศักดิ์สิทธิ์ขององค์ชรีคริชณะ  พระองค์จึงทรงทำเช่นนี้และมีความปลื้มปีติสุขเหมือนคนเสียสติ  ในคะลิยุคนี้ประชาชนส่วนใหญ่เบาปัญญา  ไม่พร้อมที่จะศึกษาและเข้าใจปรัชญา  เวดานธะฺ  จุดประสงค์ที่ดีที่สุดของปรัชญา  เวดานธะฺ  จะได้รับการตอบสนองด้วยการสวดภาวนาพระนามอันศักดิ์สิทธิ์ขององค์ภควานอย่างไร้อาบัติ  เวดานธะฺ  เป็นคำสุดท้ายของปรัชญาพระเวท  ผู้เขียนและผู้รู้ปรัชญาเวดานธะคือองค์ชรีคริชณะฺ  และนักเวดานธะฺสูงสุดคือดวงวิญญาณผู้ยิ่งใหญ่ที่มีความสุขในการสวดภาวนาพระนามอันศักดิ์สิทธิ์ขององค์ภควาน  นี่คือจุดมุ่งหมายสูงสุดแห่งความเร้นลับของคัมภีร์พระเวททั้งหมด